Vincent Icke over Christiaan Huygens

Van tijd tot tijd luister ik een luistercd van de Home Academy, een uitgeverij die wetenschappelijke lezingen op cd uitgeeft. Vaak maken ze daarbij gebruik van Studium Generale, niet alleen dat van Rotterdam maar ook het Studium Generale in andere steden. Enige tijd geleden beluisterde ik De Menselijke Toon van Ger Groot (erg mooi, vooral door de muziekfragmenten, maar ook door het onderwerp, filosofie en muziek). Op de plank ligt nog steeds het hoorcollege van Ab Osterhaus over de geschiedenis van virussen waarvan ik ooit slechts een enkel hoofdstuk heb beluisterd.

Zojuist heb ik de lezingenserie van Vincent Icke over Christiaan Huygens beluisterd dat net nadat ik de serie 'uit' had ook in boekvorm is verschenen. Vincent Icke is een groot bewonderaar van Huygens die hij beschouwt als zo'n beetje de grootste wetenschapper aller tijden, één van de vaders van de natuurkunde zoals we die heden ten dage beoefenen. Op de grens van de tijd waarin stellingen gepostuleerd werden naar de tijd dat wetenschappers hypothesen opstelden. Een groot verschil waardoor, volgens Icke, de wetenschap vooruitgang boekt en niet stil blijft staan.

Het is een mooi verhaal dat Icke opdist, van Hofwijk bij Den Haag naar het heelal, naar de planeet Saturnus en terug. Hij windt zich op over de weinige eer die Huygens tegenwoordig nog krijgt en over de vernietiging van diens geboorteplek. Waaraan men kan zien hoe wij met onze groten uit het verleden omgaan. Hij maakt duidelijk dat Huygens op vele gebieden een groot man was, op het gebied van de wiskunde, de natuurkunde, als schrijver, als tekenaar en als uitvinder van het slingeruurwerk. Een homo universalis van de eerste orde.