RO Theater: Boe!

Een nieuwe voorstelling van Jetse Batelaan is altijd spannend. Je weet nooit wat je moet verwachten, maar dat het bijzonder is is zeker. Ditmaal krijgen we bij binnenkomst een koptelefoon met slechts één oortje en met een tasje uitgerijkt. In de zaal krijgen we door twee jongens uitgelegd wat we met deze walkman moeten doen zoals twee stewardessen in een vliegtuig uitleggen hoe je de reddingsvesten moet vinden. We moeten het ding op ons hoofd zetten en het oortje achter onze oorlel plaatsen en afwachten of we worden opgeroepen het ding op ons oor te zetten.

Op het podium zit een meisje met gespreide benen en een doorzichtige regenponcho aan op een festivalterrein. Overal rommel, hier een daar een parasol van een biermerk en rechtsvoor op het podium een container. Het meisje is roerloos, staart voor zich uit en heeft een grote wond aan haar hoofd. Haar poncho zit onder het bloed. Dan staat plotseling iemand in het publiek op en loopt het podium op. In eerste instantie denk ik: een acteur, hij loopt over het podium, langs het meisje en gaat achterop het podium liggen. Maar dan staan meer mensen in de zaal op, o.a. het meisje dat naast mij in het publiek zit. Dan wordt duidelijk wat de vorm van de voorstelling is. Er zijn vier acteurs en de rest van de spelers zijn wij, het publiek, dat wordt geïnstrueerd via de koptelefoon. Dat levert een groot aantal grappige scènes op. Het festivalterrein gaat met behulp van een simpele verkleding over in een strand, er is een grappige dialoog tussen een toerist en een inheemse vrouw die hem een veel te duur flesje water verkoopt.

Maar over het algemeen wordt titel en ondertitel niet helemaal waargemaakt. Die ondertitel is "Spookverhaal voor grote mensen". Bedoeling is dat de voorstelling eng is en dat zal het zeker zijn voor diegenen die onverwachts worden opgeroepen om mee te spelen, voor de anderen blijft het meer grappig alhowel er tot bijna aan het einde de angst is dat jij ook zult moeten meespelen.

Over het geheel genomen mist de voorstelling richting. Zoals vaker bij voorstellingen van Jetse Batelaan gaat het nergens heen. Dat is niet altijd erg en je verveelt je tijdens de voorstelling, tijdens het kijken niet maar zoals mijn Jongste Dochter zei na afloop, daarna vraag je je toch af wat je nu hebt gezien.