TG Amsterdam: La voix humaine

La Voix Humaine is een stuk dat Jean Cocteau schreef in 1930, de tijd dat de telefoon zo langzamerhand overal ingeburgerd begon te raken. Hij schreef het voor de actrice Berthe Bovy en nu wordt het gespeeld door Halina Reijn, geregisseerd door Ivo van Hove. Ik kende het stuk van lezen maar had het alleen (lang geleden) een keer gezien in de operaversie van Francis Poulenc.

Ivo van Hove toont Halina Reijn achter een groot raam in een grote stad. Ze is gekleed in een lichtblauwe Micky Mousetrui en een zwarte Adidas-trainingsbroek. Het haar is opgestoken met speldjes. Ze is duidelijk een meisje, een kindvrouwtje dat kirt om haar geliefde aan de andere kant van de lijn te vleien. Daarin is ze ouderwets, weinig modern. Als ze het raam openschuift horen we het rumoer van een drukke straat. De setting is daarentegen overduidelijk modern, het is niet 1930. Wat ook opvalt is dat haar telefoon geen snoer heeft. Alles is gemoderniseerd, het is nu, het is theater van nu met mooie lichteffecten en geluidseffecten.

Het is voor het eerst dat ik Halina Reijn in het theater zie en niet op film of televisie en ze doet het fantastisch. In de Poolse plaats Torun heeft ze een prijs gewonnen voor haar spel en die prijs lijkt me verdiend. De voorstelling zelf vind ik iets te lang. Om anderhalf uur vol te maken is er hier en daar een beetje gerekt. Er zijn prachtige scènes zoals wanneer Halina plotseling rechtstreeks het publiek aanspreekt, er is veel humor als we zien hoe ze liegt tegen haar geliefde aan de andere kant van de telefoonlijn. Er is mooie muziek. Een goede voorstelling met geweldig acteerwerk die iets beter zou zijn geweest als-ie wat was ingekort tot, bijvoorbeeld, een uur.