Mevrouw Gast

We eten op derde Kerstdag tussen de middag (warm) met het hele gezin in het verpleeghuis van mijn schoonvader in Dronten. Hij heeft daar sinds kort een aanleunwoning maar we eten in het restaurant. Alle vier staat zijn we mevrouw Gast, tenminste dat staat op alle vier de kaarten waarop we moeten aangeven wat we willen eten. Er is steeds keuze tussen twee gerechten, voorgerecht, hoofdgerecht en nagerecht. Alle vier maken we een tekening op het vel papier. Ik maak een tekening van mijn Oudste Dochter als Mevrouw Gast. Zij vindt mijn tekening absoluut niet lijken, ik vind het wel een aardige tekening.

Vladimir Nabokov: Wanhoop

Tijdens het lezen van het eerste hoofdstuk van Wanhoop, het tweede boek in De Russische Romans (deel 2), weet ik het al. Dit boek heb ik al eens gelezen, ik denk in het Engels onder de titel Despair. Het gaat over Duitse man van Russische afkomst, Hermann, die op werkbezoek in Tsjechië bij toeval een man ontmoet die sprekend op hem lijkt en bedenkt een zijns inziens erg slim plan. Basis van het plan is een persoonsverwisseling. Felix, de dubbelganger zal worden vermoord en Hermann zal zijn identiteit aannemen en samen met zijn vrouw Lydia vluchten naar een ver land met het geld van de verzekering dat na de moord uitgekeerd zal worden aan deze vrouw. Ditmaal vertelt Nabokov aan het begin niet dat dit verkeerd zal aflopen want de verteller is Hermann zelf. Maar van het begin af aan is duidelijk dat alle slimme plannen van Hermann ten spijt, het verhaal niet goed zal aflopen.

Als ik bij het einde aankom dat trouwens erg lijkt op het einde van de film Sunset Boulevard (die dit einde wellicht heeft afgekeken van Nabokov) weet ik zeker dat ik het boek ooit helemaal uitgelezen heb, maar het is absoluut niet vervelend om het een tweede keer te lezen. Nabokov ventileert zijn aversie tegen Dostojevski op een uitermate grappige wijze en maakt hier en daar een pastiche op diens stijl. Nabokov's eigen stijl is als altijd virtuoos. Aan het einde gaat het verhaal over in een dagboekstijl, een stijl waaraan de verteller van het verhaal eerder heeft gezegd een vreselijke hekel te hebben.

RO Theater: Snorro

Een jaarlijks feestje in de Rotterdamse Schouwburg is de Kerstvoorstelling van het RO Theater en ditmaal was die voorstelling Snorro, de gemaskerde held. Opnieuw geschreven door Don Duyns en geregisseerd door Pieter Kramer is het weer een succes, net als het vorig jaar door mij gemiste Lang en gelukkig. Dubbelzinnige grappen voor de ouders, veel visueel spektakel voor iedereen en een simpel verhaal voor de kinderen met veel Jan Klaassen en Katrijn-effecten. Soms is het een beetje goedkoop en simpel maar voor het grootste gedeelte is het genieten van het komische spel van alle acteurs en acteurs en van Marcel Musters voorop als sergeant en als moeder van de aanstaande echtgenote van Don José, de man die in het geheim Snorro is.

Het verhaal is gebaseerd op Zorro, speelt in Mexico en gaat er over dat Don José (= Snorro) moet trouwen met Dolores terwijl hij dat niet wil. Hij wil het liefst trouwen met Conchita, maar die wil alleen trouwen met de held Snorro. Maar wie is Snorro? Met een masker op en als de held Snorro is Don José een held, in het dagelijks leven is het een mietje die appelsap drinkt, gitaar speelt. Er tussendoor speelt een verhaallijn met El Commandante, de man die het dorp met harde hand onder de duim houdt, en een premiejager die op Snorro jaagt. De verhaallijnen zin ingenieus door elkaar geknoopt en eindigen uiteraard in een happy end.

Jammer vind ik het dat er niet aan een componist een opdracht is gegeven om nieuwe muziek te schrijven voor deze voorstelling. Recyclen van oude muziekjes met nieuwe teksten is leuk maar dat is een gemiste kans. Verder is de voorstelling volop genieten.

Gelukkig Nieuwjaar

Veel geluk, hoop en liefde in het tweede decennium van het derde millenium.

(De kaart is ontworpen door Denise van der Spoel.)

Inkopen doen

Eerst een grote hoeveelheid inkopen doen bij de supermarkt. Dan drank inslaan bij de slijter voor onder de kerstboom (Grand Marnier voor moeder-de-vrouw en ouzo voor vader-de-man), en drank om cadeau te geven (cognac en champagne). Tenslotte ook nog twee dure nieuwe matrassen gekocht bij de beddenwinkel. Dit is van het bijna afgelopen jaar ongetwijfeld de dag dat we het meeste geld hebben uitgegeven op één enkele dag. Daar drinken we dan maar op.

Arnon Grunberg: De mensheid zij geprezen

Dit boek staat mooi in tegenstelling tot en is tegelijkertijd een aanvulling op de vorige twee boeken die ik gelezen heb. Het is tegengesteld aan De dynamica van de begeerte en het haalt een groot aantal keren Een lach in het donker aan. Het is grappig, het is cynisch en een typisch Grunberg boek. Een loflied op de mens en vooral op de slechtheid van de mens. De mens is een verkrachter, een necrofiel, een pedofiel en aan dat alles kan de mens niets doen want hij is nu eenmaal zo gebouwd. Hij is een marionet in de handen van de Grote Poppenspeler. Als een auto defect is word je niet boos op de auto maar op de maker van de auto. Er is dus geen enkele reden om boos te zijn op de mens.

Vaak heb ik het idee dat Grunberg met 'de mens' wel heel erg 'de man' bedoelt en dat vrouwen er een beetje bekaaid af komen in de analyse van de mens van Grunberg. Natuurlijk zijn er een groot aantal eigenschappen die over vrouwen en mannen gelijkelijk zijn verdeeld, maar de aangehaalde getuigen, allen kunstenaars, vooral schrijvers en een enkele filmer, zijn allen mannen en de romanfiguren en filmrollen zijn waar het het centrale personage betreft ook allen mannen. Albinus uit een Lach in het donker tegenover Margot Peters, dokter Hannibal Lecter de kannibaal, de reus Gargantua die zijn kont afveegt met de maartse haas.

Maar voor de rest is het boek een prachtig pleidooi voor de slechte mens, de immoralist, die het allemaal niet helpen kan, hij wordt gedreven door begeerte en verlangen en kan zich, als hij moet kiezen tussen appel, God, slang of Eva, als beste voorbeeld de slang kiezen. (U ziet dat Adam in dit rijtje niet voorkomt,want de mens is al Adam.) Als een robot die slecht geprogrammeerd is rent hij op zijn ondergang af, hij is Albinus, Professor Unrat, Humbert Humbert en tot lijden gedoemd. Dat is zijn lot en zijn keuze. Hij kan niet, zoals verondersteld wordt in De dynamica van de begeerte, kiezen voor onthouding. Wat hij ook probeert, hij blijft een idioot, een vrek, een sadist, een brok hormonen, een moordenaar, een pedofiel en een kampbeul.

Sneeuw

Controlepaneel

LET OP. Voor gebruik eerst instructies lezen en daarna opvolgen.

Roze paard

Een roze paard verdronken in het afval.

De Voortzetting: Dankwoord?

Een nieuwe Frans Strijards en een nieuwe monoloog van Helmert Woudenberg. Twee redenen om naar het theater te gaan. Frans Strijards is met een nieuw theatergezelschap gestart: De Voortzetting van Art & Pro, een voortzetting van zijn succesvolle theatergezelschap waarmee hij alweer lang geleden triomfen vierde. Ik herineer me aardig wat goede voorstellingen: Oidipus, De Kersentuin (de beste die ik ooit zag), Hedda Gabler en zijn eigen (zelfgeschreven) stukken Hitchcock's Driesprong en Toeval, Voorval (dat laatste stuk ga ik vast ooit nog eens regisseren).

Helmert Woudenberg heeft mijn hart gestolen met zijn monoloog over Pim Fortuyn. Ooit heb ik van twee van zijn leerlingen les gehad in zijn methode Vuur-Water-Lucht-Aarde en in dit Dankwoord? geeft Woudenberg ons een lesje in monologen spelen. Wat me nog het meest opvalt is wat Woudenberg allemaal niet doet. Eigenlijk doet hij vrij weinig tot hij aan het einde van het stuk een hoed en een bril opzet, een jas aantrekt en een snor opplakt. De kunst van het weglaten.

Het stuk zelf is een spannende tekst van een fulminant polemist zoals de hoofdpersoon Frederik zichzelf noemt en waarvoor hij een prijs heeft gekregen. Als hij op een podium optreedt komt er onmiddellijk iets los. Dat gebeurt ook in dit stuk. De geschiedenis van een man uit een klein dorp die in de grote stad komt als student aan het conservatorium en tenslotte prijswinnaar wordt als musicoloog.

Het begint grappig en eindigt ontroerend. Helmert Woudenberg speelt absoluut niet op de lach, maar vooral in het begin zijn er veel grappen, maar ook mooie beelden. Zoals het beeld van het kistje met de lamp er bovenop in de etalage van een winkel. De lamp brandt dankzij een snoer met een stekker in het stopcontact. Als de stekker er uit getrokken wordt door een winkelbediende en de lamp dooft verschijnt vanuit het kistje een hand die de stekker terugstopt in het stopcontact. Tot die er door de winkelbediende opnieuw weer wordt uitgetrokken. Het kistje is een samenvatting van het leven van Frederik.

De voorstelling wordt aangekondigd als vierluik. Ik ben nu al benieuwd naar de volgende delen. Ik zou iedereen graag nog even naar Helmert Woudenberg toe willen sturen, maar volgens de speellijst was gisteravond de laatste voorstelling te zien. Vandaar dat Frans Stijards zelf ook in de zaal zat.

Vladimir Nabokov: Een lach in het donker

Een keurig getrouwde man wordt verliefd op een jonge ouvreuse in een bioscoop, maakt haar tot zijn minnares, hij wordt niet bemind en het loopt rampzalig met hem af. In de eerste alinea al geeft Nabokov een korte samenvatting van het verhaal van Een lach in het donker (1932). Daarmee zou het verhaal verteld kunnen zijn, zo stelt hij, maar er is zoveel vermaak te vinden in zo een verhaal. Dat is waar.

De eerste keer dat ik de naam Nabokov las was volgens mij in de roman Gangstermeisje (1965) van Remco Campert. De hoofdpersoon heeft twee homoseksuele vrienden die in een villa in Frankrijk wonen dicht bij hem in de buurt en in hun boekenkast vindt hij een onbekende roman van Nabokov die hij als ik het me goed herinner uit de bewuste boekenkast steelt om thuis te lezen. Sindsdien zijn er nog heel wat boeken van Nabokov verschenen en zojuist is er weer eentje posthuum verschenen, Het origineel van Laura. Dit boek, Een lach in het donker, is het eerste boek uit het tweede deel van De Russische Romans van de Bezige Bij. (Wat me wel bevreemdt is dat de boeken uit deze bundel alle uit het Engels zijn vertaald.)

Het is inderdaad een vermakelijk en tegelijk diep triest verhaal dat me bij tijd en wijle deed denken aan het beroemdste boek van Nabokov, Lolita. Een oudere man met een veel jongere vriendin en een geheime minnaar, ditmaal geen schrijver maar een cartoonist, waar de hopeloos verliefde oudere man geen weet van heeft. In dit geval is de hoofdpersoon Albinus ook nog eens getrouwd, maar verlegen en onhandig en zijn huwelijksbedrog komt onmiddellijk uit waarna zijn huwelijk op de klippen loopt.

Maar dat is nog maar het begin van de ellende. Hij verliest zijn kleine dochtertje Irma, hij krijgt een vreselijk ongeluk en het verhaal eindigt pas met de tragische dood van de hoofdpersoon. Een echte onvervalste Nabokov, geschreven in de meesterlijke stijl van de man die wel de beste stilist van de twintigste eeuw wordt genoemd.

Toneelgroep Maastricht: Vijand van het volk

Arie Mol zat jarenlang vlakbij in Schiedam bij Els Inc. en geen enkele voorstelling ben ik daar van hem gaan zien. Dom, blijkt nu, want Vijand van het volk is erg sterk politiek theater. Actueel, verfrissend, opwindend. Toneelgroep Maastricht is een fusie van Els Inc. met de Maastrichtse groep Het Vervolg waarvan ik in het verleden (alweer lang geleden) ook wel eens een paar voorstellingen heb gezien. Onder artistiek leiderschap van Arie Mol vertelt de nieuw gevormde groep nu: "het tijdloze verhaal van de ploeterende mens en zijn verlangen naar houvast. Muzikaal en ontregelend. Hartstochtelijk gebracht." En daar is geen woord van gelogen als je deze voorstelling ziet.

Het oude stuk van Ibsen is danig opgepoetst en gemoderniseerd en aangevuld met live gespeelde songs van The Velvet Underground. De acteurs nemen zelf de muziekinstrumenten ter hand en brengen de liedjes met hetzelfde amateurisme en enthousiasme waarmee de oorspronkelijke leden van de Velvets ze speelden.

Het verhaal van Ibsen is politiek en gaat over het maken van keuzes. Een klein dorp leeft van de opbrengsten van een geneeskrachtige bron die ooit door Dr Stockman is ontdekt. Maar nu heeft dezelfde Dr Stockman ontdekt dat dit water helemaal niet zo geneeskrachtig is, maar zelfs vergiftig. De bron moet zijns inziens gesloten worden. Hij denkt een held te zijn, zijn kinderen denken dat ook, maar hij blijkt uiteindelijk een vijand van het volk, want het dorp kan niet zonder de inkomsten van de bron. Iedereen heeft zijn eigen motieven om hem te steunen of tegen te werken. Iedereen is opportunist. Uiteindelijk keert het hele dorp zich tegen Dr Stockman, zelfs de mensen die hij als zijn vrienden beschouwt. Zijn ruiten worden ingegooid, hij staat op het punt te vluchten met zijn laatste medestanders, zijn kinderen en een oude kapitein.

Actueel is het stuk vooral in de centrale speech die de hoofdpersoon op het hoogtepunt van het stuk houdt. Een speech over keuzes maken, over kiezen tussen populisme en intelligentie. Heeft democratie wel zin als de meerderheid van de bevolking uit domme mensen bestaat. Een spannend en ondermijnende rede waarbij ook het publiek mag terugpraten. Even leken de oude tijden van het vormingstoneel te herleven.

Gelukkig wordt Ibsen nog steeds gespeeld en gelukkig zijn er nog steeds stukken van Ibsen die ik nooit op het toneel uitevoerd heb gezien zoals dit.

Hoop

Er is hoop in Delft, vlak achter het station, vlak bij Hotel Coen, vlakbij de CP reclame.

Tommy Wieringa: De dynamica van de begeerte

In zekere zin is De dynamica van de begeerte van Tommy Wieringa heel erg 2007. Het is de tijd van veel opwinding over de pornoficatie van de samenleving, de tijd van de breezersletjes en de film Beperkt houdbaar van Sunny Bergman. Dat betekent niet dat ik niet van het boek heb genoten. Ik vind het een interessante studie naar het vervullen van verlangens en de slingerbeweging die het verlangen en de vervulling daarvan voortdurend maken.

Wieringa vertelt over de kerkvader Augustinus en Boeddha die allebei onthouding prediken, onthouding die zolang moet worden volgehouden totdat de lust totaal wordt uitgedoofd en er niet meer aan verlangens gedacht kan worden. Een mooi beeld schetst Wieringa als hij tezamen met zijn vriendin op Belle-Ile is (in het voorjaar van 2006, in datzelfde jaar was ik met mijn gezin ook op vakantie op Belle-Ile), en met zijn verrekijker de voorbij varende meisjes bespiedt vanaf het balkon van hun appartement. Zijn verloofde vraagt hem wat hij daar doet en hij vertelt haar dat een jonge man niets anders is dan een nog niet volgroeide vieze oude man.

Hij daalt af in de diepste krochten van de wereld van de seks door samen met zijn vriend Verschoor naar een seksbeurs te gaan met de veelzeggende naam Wasteland. In het barre land komt hij tot inzicht dat de begeerte het leven zelf is met het aangezicht van de dood. Le petite mort is de val na de vervulling van de begeerte, na het orgasme. Even is de begeerte gedoofd zoals Augustinus en Boeddha willen dat we onze begeerte doven, maar onmiddellijk daarna keert de begeerte terug en zoekt een nieuw verlangen. Telkens een nieuw verlangen.

Wieringa sprak de tekst van dit boek uit tijdens een lezing op de TU Delft in het jaar 2007, het jaar dat hij daar gastschrijver was. Een mooi initiatief van de TU wat o.a. dit interessante boekje heeft opgeleverd.

Juryrapport

Stichting Het 'Vermoeden' met ‘De mooie onbekende’

Een toneelstuk over de vreemdelingenhaat in een hedendaags klein Duits stadje. Een vreemd verhaal met vreemde gebeurtenissen, passend bij het thema van het festival. Het decor is een mengeling van realisme en abstractie. De gebroeders Christian en Ulrich Maul maken samen met Rosel (de vrouw van Christian) een spannende intense start. Het publiek zit meteen op het puntje van zijn stoel. Er wordt gecommuniceerd met het publiek, er is sensatie en effect.

Mooi intens spel van Rosel (Jetty Smit) en de gebroeders Maul (John Scheider en Petto Koop).
De keuze van de spelers aan de zijkant van het toneel is ons echter volstrekt onduidelijk. Staan ze achter een denkbeeldige muur of communiceren ze mee met wat op de vloer gebeurt? Zijn ze zichtbaar of onzichtbaar voor het publiek? Hetzelfde geldt voor het gebruik van de ruimte: Kleedjes suggereren een patroon in de ruimte, maar spelers lopen diagonaal over de kleedjes heen waardoor er een onduidelijk toneelbeeld ontstaat.

Een prachtige scene wordt gespeeld door Lutter (Zweitze Zwart) die de Poolse man (Guido Mulder) toespreekt. De openheid waarmee de spelers van het ene moment in het andere overgaan zonder te veel uitleg, is knap. Er worden mooie theatrale keuzes gemaakt. Een voorbeeld hiervan is de Poolse man die door een simpele handeling van het opzetten van een masker, de hond van Lutter wordt.

De scene waarin de spelers aan de zijkant geluiden maken van huilende honden, is prachtig en intens.

Zo ook Futterknecht (Henk Derksen) die een mooie persoonlijke scene speelt met De Mooie onbekende (Eugenie van Vendeloo). Van Vendeloo speelt de mooie onbekende vol overgave. Misschien zelfs iets teveel overgave in het begin, waardoor de kwetsbaarheid van de vrouw, die oprecht geschokt is over haar ontmoeting met het kwade, niet helemaal tot zijn recht komt. Maar als ze afdaalt in de duistere benedenwereld is zij meer in haar element. Dan is het alleen weer oppassen voor vervlakking.

De overgang van de scènes op het einde gaan te snel waardoor het rommelig en ongecontroleerd wordt. Het ontbreekt hier aan zorgvuldigheid. Het lijkt alsof er meer op sensatie en effect wordt gespeeld waardoor het spel niet verdiept, maar juist oppervlakkiger wordt. Toch pakken de spelers het weer terug en eindigen in een geconcentreerd eindbeeld.

De voorstelling overtuigt mede door het ensemblespel.
Fedde Spoel zet met deze acht spelers een mooi en dynamisch ensemble neer.
En de spelers vertellen met volle overgave het verhaal.

De jury van het Eenakterfestival bestond uit Els van der Jagt (OT), Marijke Moerer (Theater Zuidplein) en Sarah Moeremans (RO Theater).

In de katakomben van Boymans

In een van de uiterste hoeken van Museum Boymans, vroeger vlak bij de hoofdingang, is een groot toilet. De hoofdingang is verplaatst, het toilet is op zijn oude plaats gebleven en niet mee verhuist. Omdat ik naar het toilet moet loop ik er naar toe. Het is groot en geheel verlaten. Wat vooral opvalt is het geluid in de betegelde ruimte. Elk geluid, het kleinste geluid dat je maakt wordt door de galm keihard versterkt. Een scheet kun je er niet laten want die verandert onmiddellijk in een donderslag.

Jules Romains: Donogoo-Tonka

Het vervolg op Les Copains is Donogoo-Tonka. Het begin van dit boek is werkelijk zeer fascinerend. Lamendin, de hoofdpersoon in dit boek, wordt door de hoofdpersoon uit Les Copains, Bénin, aangetroffen in deplorabele toestand. Lamendin wil zelfmoord plegen. Bénin neemt hem mee naar een café en raadt hem aan professor Miguel Rufisque te bezoeken die hem wel op andere gedachten zal brengen.

Nu moet ik er bij vertellen dat dit boek een filmscenario is, later bewerkt tot een toneelstuk. Maar ik las de Nederlandstalige, door Jo Spier geïllustreerde, scenario-versie. Er zijn bijna geen dialogen in dit boek omdat het werd geschreven in de tijd van de stomme film. Alles wordt beschreven.

Het kaartje dat Lamendin van Bénin krijgt vermeldt het volgende:

PROFESSOR MIGUEL RUFISQUE
117, Rue de Londres, 117
SPECIALIST VOOR ZELFMOORD
bezorgt u in een week tijds een heftige liefde tot het leven.

Bij deze professor wordt Lamendin aangesloten op allerlei fantastische apparaten en krijgt van het Instituut voor Biometrische Psychotherapie een wonderlijk recept mee. Hij moet op een bepaalde straathoek wachten, zestien bezette rijtuigen aftellen (lege tellen niet mee), in het zeventiende een plaatsje zoeken en zich overgeven aan de ogenschijnlijk belangrijkste persoon in het rijtuig.

Lamendin volgt het recept op en komt in contact met de heer Le Troubadec die een probleem heeft. Hij staat op het punt benoemt te worden in een belangrijk Aardrijkskundig instituut maar zijn benoeming is in gevaar. In het verleden heeft Le Troubadec in een lijvig boekwerk getiteld "De Aardrijkskunde van Zuid-Amerika" geschreven de plaats Donogoo-Tonka. Probleem is dat deze plaats niet bestaat en nooit heeft bestaan. Dit maakt zijn benoeming bijkans onmogelijk.

Daarop volgt een wonderlijk verhaal over hoe Lamendin er voor zorgt dat Donogoo-Tonka wel bestaat en zelfs tot grote bloei komt. De wonderen der wetenschap is de ondertitel en dat doet denken aan de ondertitel van Dr Knock, De triomf der geneeskunst.

Jammer van dit boek is dat langzamerhand de ontwikkelingen steeds voorspelbaarder en daardoor minder grappig worden. Dat maakt het iets minder geslaagd.

Illustratie uit het boek van Jo Spier

Tien miljoen dollar

UNITED NATIONS
COMPENSATION COMMISSION
Our Ref: WB/NF/UN/XX027

From: Capt. Arnold Lung

Attention: Beneficiary,

IRREVOCABLE RELEASE OF YOUR PAYMENT.

We are of the United Nations Debt Reconciliation Unit newly set up by the United Nations in conjunction with the World Bank and the International Monetary Fund (IMF).

Based on series of petitions we received from various organizations such as Cooperate Bodies and Non Governmental Organization (NGO) on the Inability of some Government of different countries, Commercial banks and World Lottery Organization to settle their clients Contract debt, Inheritance Fund and Winning prizes. See and read this link:
http://www.un.org/News/Press/docs/2003/ik344.doc.htm

After an extensive close door meeting between the Board of Directors of the UNITED NATIONS, THE WORLD BANK AND INTERNATIONAL MONETARY FUND), it was resolved and agreed upon that this body "world international debt reconciliation committee" will work extensively to ensure that your Contract Payment, Your Inheritance and Lottery Winning prizes will be paid without hitches and delay through the World Bank and IMF Insurance body.

You are therefore advice to send the below information to REV. RICHARD FRENCHMAN head of review, World Debt Reconciliation:
EMAIL: paymentoffice@unitednations-paymentcenter.org

1. YOUR FULL NAME:
2. YOUR ADDRESS :
3. YOUR PHONE NUMBER:
TO (P.O BOX NOT ACCEPTABLE)
4. YOUR AGE AND CURRENT OCCUPATION:

Note that on receipt of your complain and list of debt due for payment, Your Fund will be called back from its various point where it has been tied up by World Bank and IMF and your payment will be arranged on the follow options below;

a). Via ATM card payment that you can use to withdraw money in any ATM machine in any part of the world, but the maximum is Ten Thousand dollars per a day.

b). Diplomatic cash payment.

Thanks for your co-operation.

Yours Faithfully,

Capt. Arnold Lung

815,950.00 Euros

Attn:Email Account Owner,

It is a profound gratitude communicating with you through this medium. We Acculotto Promotions wish to inform you that your email address with Ticket Nr: C:38 R:9,Reference Nr: 5687SPL876 won prize fund of 815,950.00 Euros categorically in our lottery program.We request you to pay serious attention to this notification by contacting the foreign taransfer manager.

Please contact the FOREIGN TRANSFER MANAGER of Unitransexpress Security Company S.L.,with the below information.

Your Names .......................
Your Address .....................
Your Country .....................
Your Phone No ....................
Your Occupation :.................
Your Age .........................
Sex ..............................

Unitransexpress Security Company S.L.
Contact:Dr.Marc Santos
Tel: +34-634-015-899
E-Mail:unitransexclaims@aim.com

Yours Sincerely,
Mr.Angela Nunez
Public Relation Officer.

Acht miljoen dollar

From Mr. John W. David

Dear Good Friend,

I am Mr John W. David an accountant working with one of the Commercial Bank here in Ivory Coast, I am contacting you on business of transferring the sum of Eight Million United States Dollar (US$8 million) into a safe foreign account and it must be very confidential. I needs your help to come out to stand as the next of kin to late Mr. Burckhard, Erich, customer of our bank who died in plane crash on Monday 2ND September 1998 GMT 14:22 UK while they were flying from New York to Geneva.

Take note of my reason of contacting you, this fund is dormant and if it stays a little long the bank will block the fund. The depositor is now where to be found after all my investigation of the file through our bank server. However i contacted you so that the proceeds of his account with our Bank can be paid transfer to your account and then you and I will share the money fifty fifty, I have all the formalities to legalize it on your name, Note that all the modalities of this transfer are RISK FREE, I want to make the following points clear for you so that you can have a better understanding of why we are contacting you.

1-As civil servants, we are not permitted to operate or own a foreign account while in office due to CIVIL SERVICE CODE OF CONDUCT.

2-A reliable foreign partner abroad is required for assistance to claim the fund as the case may be.

3-You will be forwarded as the next of kin to the late depositor of the fund.

Open bellow site for confirmation. http://edition.cnn.com/WORLD/9809/swissair.victims.list/index.html Upon your response i will give you the next step to take for the transfer processing on your name.

Thank for your understanding,

Regards

Mr. John W. David

Toneelhuis: Onder de vulkaan

Hein Janssen vindt er niets aan, aan Onder de vulkaan van het Toneelhuis in de regie van Guy Cassiers met Josse de Pauw, Bert Luppes, Katalijne Damen en Marc van Eeghem. Tussen zeven en half acht voordat de voorstelling dezelfde avond begint, neem ik het besluit om toch maar te gaan. Ik lees even snel de recensies die via de site van de Rotterdamse Schouwburg beschikbaar zijn. Vier in totaal. Drie zijn positief en maar liefst twee komen er uit het NRC Handelsblad, iets wat me verbaast, waarom twee recensies van een en hetzelfde stuk? Maar goed, de enige die er niets aan vindt is Hein Janssen van De Volkskrant. Een beetje angstig ben ik wel. Het meest geroemde stuk van Guy Cassiers, de vierdelige bewerking van Proust's Op zoek naar de verloren tijd kon mij absoluut niet bekoren. Bij het eerste deel viel ik in slaap en de daarop volgende delen heb ik niet gezien. De Sleutel, Hersenschimmen en Bezonken Rood, alle eveneens boekbewerkingen, vond ik dan weer wel erg goed.

Maar nu dus Onder de vulkaan naar het boek van Malcolm Lowry. Een simpel boek, ik heb het ongeveer dertig jaar geleden gelezen. De hoofdpersoon is de consul Geoffrey, hij is de hele dag dronken, zijn vrouw Yvonne heeft hem verlaten en komt op Allerzielen in 1938 bij hem terug om hem te redden. Toevallig is ook de stiefbroer Hugh aanwezig met wie een buitenechtelijke relatie had. De vierde hoofdpersoon is Jacques, de beste vriend van de consul. Samen gaan ze op weg op een tocht op weg naar het einde. Dat dit verhaal niet goed af kan lopen is vanaf het begin aan duidelijk. Ik snap dan ook niet waarom Hein Janssen vindt dat je zonder het boek gelezen te hebben er niets van zult snappen. Niet alle lagen van het boek komen aan de orde, maar daar komen prachtige beelden voor in de plaats. Vooral de dronken dans van Josse de Pauw maakte op mij grote indruk. Een erg mooie en indrukwekkende en ontroerende voorstelling die nog op enkele plaatsen in het land te zien is. Voor de speellijst: www.toneelhuis.be

Maskers (2)

Ook doe ik een oefening met het navertellen van het verhaal van het stuk Dr Knock. Het is bijzonder opvallend hoe iedereen er verschillende aspecten van het verhaal uithaalt, hoe sommige onderdelen worden vergeten en veranderd. Sommige spelers kijken heel erg vanuit het perspectief van hun eigen rol en zijn absoluut niet objectief ten opzichte van de inhoud van het stuk. Fantastisch!

Maskers (1)

Tijdens mijn repetitie van Dr Knock werk ik met maskers. Ik heb alle spelers een masker laten maken van hun eigen rol en daarmee doe ik een aantal oefeningen om hun te laten zien hoe de lichaamshouding werkt.