Juryrapport

Stichting Het 'Vermoeden' met ‘De mooie onbekende’

Een toneelstuk over de vreemdelingenhaat in een hedendaags klein Duits stadje. Een vreemd verhaal met vreemde gebeurtenissen, passend bij het thema van het festival. Het decor is een mengeling van realisme en abstractie. De gebroeders Christian en Ulrich Maul maken samen met Rosel (de vrouw van Christian) een spannende intense start. Het publiek zit meteen op het puntje van zijn stoel. Er wordt gecommuniceerd met het publiek, er is sensatie en effect.

Mooi intens spel van Rosel (Jetty Smit) en de gebroeders Maul (John Scheider en Petto Koop).
De keuze van de spelers aan de zijkant van het toneel is ons echter volstrekt onduidelijk. Staan ze achter een denkbeeldige muur of communiceren ze mee met wat op de vloer gebeurt? Zijn ze zichtbaar of onzichtbaar voor het publiek? Hetzelfde geldt voor het gebruik van de ruimte: Kleedjes suggereren een patroon in de ruimte, maar spelers lopen diagonaal over de kleedjes heen waardoor er een onduidelijk toneelbeeld ontstaat.

Een prachtige scene wordt gespeeld door Lutter (Zweitze Zwart) die de Poolse man (Guido Mulder) toespreekt. De openheid waarmee de spelers van het ene moment in het andere overgaan zonder te veel uitleg, is knap. Er worden mooie theatrale keuzes gemaakt. Een voorbeeld hiervan is de Poolse man die door een simpele handeling van het opzetten van een masker, de hond van Lutter wordt.

De scene waarin de spelers aan de zijkant geluiden maken van huilende honden, is prachtig en intens.

Zo ook Futterknecht (Henk Derksen) die een mooie persoonlijke scene speelt met De Mooie onbekende (Eugenie van Vendeloo). Van Vendeloo speelt de mooie onbekende vol overgave. Misschien zelfs iets teveel overgave in het begin, waardoor de kwetsbaarheid van de vrouw, die oprecht geschokt is over haar ontmoeting met het kwade, niet helemaal tot zijn recht komt. Maar als ze afdaalt in de duistere benedenwereld is zij meer in haar element. Dan is het alleen weer oppassen voor vervlakking.

De overgang van de scènes op het einde gaan te snel waardoor het rommelig en ongecontroleerd wordt. Het ontbreekt hier aan zorgvuldigheid. Het lijkt alsof er meer op sensatie en effect wordt gespeeld waardoor het spel niet verdiept, maar juist oppervlakkiger wordt. Toch pakken de spelers het weer terug en eindigen in een geconcentreerd eindbeeld.

De voorstelling overtuigt mede door het ensemblespel.
Fedde Spoel zet met deze acht spelers een mooi en dynamisch ensemble neer.
En de spelers vertellen met volle overgave het verhaal.

De jury van het Eenakterfestival bestond uit Els van der Jagt (OT), Marijke Moerer (Theater Zuidplein) en Sarah Moeremans (RO Theater).

Reacties

Populaire posts