Public Animal

John Buijsman speelt de voorstelling Public Animal over de dichter en enfant terrible C.B. Vaandrager. Ik zie de voorstelling op Motel Mozaïque, min of meer per ongeluk. Bij de deur van de lift naar de studio van de Rotterdams Schouwburg zit een dame nummertjes uit te delen. De dame leer ik de volgende dag wanneer ik moet werken op het festival, kennen als Margreet. De nummertjes blijken voor de voorstelling van John Buijsman te zijn. Ik neem er ook één. Ik dacht dat ik de voorstelling al gemist had, wist niet zeker of ik er naar toe zou gaan. Het programma dat ik heb uitgeprint blijkt niet helemaal te kloppen. Iets waar ik ook de volgende dag achter kom als mensen bij mijn balie komen die graag naar John Buijsman willen en helaas te laat zijn.
Ik heb nooit eerder een voorstelling van John Buijsman gezien, ken hem van de televisie, maar hoor van alle kanten positieve berichten over zijn solovoorstellingen. Bij de ingang loop ik K. tegen het lijf die op het kostuumatelier van het rotheater werkt. Samen gaan we naar de voorstelling.
Het begin is onmiddellijk goed. Rechts op het podium zitten de muzikanten Keimpe de Jong (toeters) en Andreas Suntrop (snaren) in smetteloos witte pakken met boven hun hoofd een neon aureool. Op de achtergrond op een scherm een beeld van de grafsteen van Vaandrager of Vaan in de volksmond. Ze beginnen gelijk snoeihard te spelen. Muziek waarop een grappige manier citaten van andere muziek in verwerkt zitten. John Buijsman komt op in een bruine montycoat met de soort bril die ik vroeger ophad toen ik als punkzanger optrad. De mijne had rode glazen, deze zijn bruin. Hij vertelt over zichzelf in de derde persoon, de artiest op zoek naar garen en naald om een knoop aan zijn jas te zetten. Het is de flitsende start van een boeiende en ontroerende voorstelling. Alle teksten zijn van Vaan, gemonteerd tot een lange monoloog omlijst door muziek.
Daardoor valt me het verschil op met Onderbuikblues. Ook een lange monoloog, maar die was te lang hetzelfde. Hier is door middel van muziek, door middel van beeld en grappige vondsten (het bakken van een ei in een pannetje, geserveerd op een lp van wit vinyl en uiteindelijke opgegeten vanuit de ingewanden van een typemachine) variatie aangebracht en lucht in de tekst.
Een prachtige voorstelling!

Eerder op de avond heb ik al een mooi kleine voorstelling gezien van een leerling van de Arnhemse toneelschool, in de werkplaats onder het toneel van de grote zaal, een aantal nummers van de IJslandse zangeres Emiliana Torrini die me niet zo kunnen boeien, en de discodansvoorstelling van Marco Berrettini: Sorry, do the Tour! Die voorstelling is helaas te langdradig. Er zit een groot aantal prachtige momenten in, zoals de kleine meisjes in tutuutjes die allemaal tegelijk sterven als zwanen. Maar het is te veel, te lang. De man met de schaar had er wat stukjes uit moeten knippen.