Thomas Mann: Koninklijke Hoogheid

In de vakantie leg ik naar aanleiding van dit boek aan mijn Oudste Dochter uit wat mijns inziens voor de oppervlakkige beschouwer het verschil is tussen Engelse, Franse en Duitse boeken. Engelse boeken zijn vaak grappig, lichtvoetig en geschreven met gevoel voor understatement, Franse boeken zijn filosofisch, romantisch, met gevoel voor het grote gebaar geschreven en Duitse boeken zijn grondig, breedsprakig en ernstig. In mijn vakantie was ik in gezelschap van vier boeken: een Frans (La Duchesse de Langeais), een Duits (Koninklijke Hoogheid), een Pools-Russisch (Under Western Eyes) en een Italiaans boek (De Vrouw van Rome). Aan de laatste twee boeken kwam ik niet toe, over het eerste later meer.
Koninklijke Hoogheid telt circa 300 pagina's waarvan de eerste helft voornamelijk inleiding zijn tot wat in de tweede helft gebeurt met de koninklijke hoogheid uit de titel. Klaus Heinrich, troonpretendent van een klein Duits hertogdom, is de broer van regerende vorst Albrecht II. Omdat deze ziekelijk is en weinig zin heeft in zijn representatieve taken laat hij die taken over aan zijn broer die hierdoor een hol en leeg leven leidt als symbool. Actueel is het boek zeker als je het vergelijkt met het leven dat iemand als Willem-Alexander leidt en zeker op het moment dat hij verliefd wordt op de Amerikaanse Imma Spoelman, een charismatische jongedame die net als Maxíma onmiddellijk de harten van het volk weet te veroveren. Zij komt halverwege het boek opdagen en geeft het dan pas schwung. Maar het boek is te lang, te saai en te breedsprakig. Het laat op een geweldige manier de machinaties achter de schermen van de regering zien, de ministers die de emoties en passies op een rationele manier in goede banen weten te leiden met veel inzicht in wat op de lange duur voor het volk en het land het beste is, iets wat bij de meeste hedendaagse regeringen lijkt te ontbreken.
Het boek is verfilmd in 1953 en ik vermoed dat de film zich concentreert op het verhaal en het uitleggerige van het boek vermijdt. Als Thomas Mann het boek had ingekort tot een novelle van de lengte van De Dood in Venetië had het zeker aan kracht gewonnen. Nu doet het erg ouderwets en gedateerd aan.