Satellite

Tijdens het Hitlandfestival, volgende week in Hitland bij Nieuwerkerk aan den IJssel moet ik de monoloog Satellite nog een keer spelen. Dezelfde monoloog die ik in de afgelopenMuseumnacht op een bootje heb gespeeld. Ik moet de tekst opnieuw leren en ik heb totaal geen zin. Om de een of andere reden staat het me tegen. Ik ben druk bezig met Macbeth, met een stukje voor De Avond van het Korte Stuk, ik lees een spannend boek (Under Western Eyes van Joseph Conrad) en ik heb gewoon geen zin de tekst er opnieuw in te stampen. Om nog enigszins iets nieuws in de monoloog aan te brengen laat ik de gitaar die ik vorige keer gebruikte weg en daardoor voel ik me vrijer in mijn acteren. De vorige keer gaf de gitaar mij steun omdat ik moeite had het liedje zonder begeleiding te zingen, nu ben ik goed in staat het a capella te zingen en voel ik me daardoor zekerder in mijn spel.
Natuurlijk doe ik toch plichtsgetrouw mee en repeteer ik (gisteravond) met de regisseur en de twee andere spelers. Ik ben onder de indruk van mijn mannelijke monoloog-collega die ondanks het feit dat hij de tekst slecht geleerd heeft toch een indrukwekkende rol neerzet. Ook de ideeën die de regisseur inbrengt spreken me aan. Maar waarom heb ik dan geen zin?