Control

De zanger zit met een blaadje in de hand en een pen en schrijft: "She's lost control again". Het is halverwege de eerste sombere speelfilm van Anton Corbijn, Control. De zanger is een acteur (Sam Riley) die Ian Curtis speelt, de charismatische zanger van Joy Division, de band die na de zelfmoord van Curtis uiteenviel en overging in New Order. De hele film gaat over controle en het verlies van controle. Hoe meer Curtis de controle verliest over zijn verliefdheden, zijn band, zijn toekomst en zijn gezondheid, hoe ongelukkiger hij wordt totdat hij, vlak voordat de band naar Amerika zal vertrekken voor een tour van twee weken, tenslotte de conclusie trekt dat dit leven dan maar beter kan eindigen.

Het is de eerste film die ik zie op de Pleinbioscoop en het kost ons nogal moeite en ruzie om er te komen. Om half negen zijn we nog in Purmerend en vanwege werkzaamheden moeten we omrijden via Utrecht. De Pleinbioscoop begint om half tien, met voorafgaand aan de hoofdfilm een voorfilm. Als we moeten kiezen tussen afslag Amersfoort en afslag Utrecht luistert mijn vrouw en onze bestuurder naar de radio en neemt de verkeerde afslag, we moeten keren, wat gelukkig vrij gemakkelijk gaat, maar verliezen al een aantal kostbare minuten. Ook moet er nog getankt worden onderweg anders halen we het helemaal niet met de benzine in de tank. In Rotterdam bekijken we de kaart hoe we moeten rijden, maar mijn vrouw en ik zijn het niet eens. Ik leid haar langs het Roel Langerakpark richting Delfshaven, zij vindt dat we via de Diergaardetunnel moeten rijden. Bij de Lage Erfbrug kunnen we niet verder, ik had gehoopt door te kunnen rijden naar de brug over de Coolhaven maar dat kan niet. We doorkruisen donker Rotterdam terwijl ik mijn vrouw probeer te bewegen naar rechts af te slaan, maar ik heb net als Ian Curtis geen controle over het stuur en we rijden mijns inziens steeds verder van het terrein van de Pleinbioscoop vandaan. Dan staan we voor de Maastunnel en neemt mijn vrouw opnieuw een verkeerde afslag en rijden de Maastunnel in op weg naar de verkeerde kant van de rivier. Mijn jongste dochter ontploft (ze wilde al drie dagen lang al drie keer naar de Pleinbioscoop) en ik ook, ruziënd rijden we terug. Om ongeveer tien over tien zijn we bij het terrein. Het is koud en van tijd tot tijd regent het, maar we zien toch nog een groot gedeelte van de prachtige film gebaseerd op het boek van Deborah Curtis, de ex-vrouw van Ian Curtis die, gespeeld door Samantha Morton, een belangrijke rol speelt in de film. Ik had en heb niets met de muziek van Joy Division en ik denk dat het grootste gedeelte van het publiek nog niet geboren was toen Ian Curtis een einde aan zijn leven maakte, maar het is een indrukwekkende geschiedenis, mooi verfilmd door Anton Corbijn die wel een echte fan was en speciaal voor Joy Division uit Nederland naar Londen vertrok.