RO Theater: Woyzeck

Er ontbreekt iets in de Woyzeck van Gerardjan Rijnders bij het RO theater. Medeleven. Het stuk is zo afstandelijk en kil neergezet dat nergens medeleven ontstaat met het drama van Woyzeck. De personages die hem omringen zijn karikaturen maar Woyzeck zelf is niet tragisch en menselijk genoeg om ook maar iets op te roepen van sympathie. Het is een clown, een tragische clown met een kale kop, maar geen Buster Keaton of Charlie Chaplin.

De setting en de kostuums zijn prachtig en Rijnders heeft gekozen voor een Brechtiaanse speelstijl, kil en koud en afstandelijk. Iets wat voor de bijfiguren zeker goed werkt. Jacqueline Blom is erg grappig als dokter, als circusdirecteur, als buurvrouw. Fania Sorel als Marie, de vrouw van Woyzeck, heeft wel de tragiek en ontroering die de Woyzeck van Rogier Philippoom zo node mist.

Er zijn veel grappige momenten en mooie beelden. Zoals de grote circustent die zich tijdens de voorstelling langzaam ontvouwt en die tijdens het hoogtepunt van de voorstelling, een wilde rondedans in de tent en Woyzeck die buiten staat en stemmen hoort die hem zeggen dat hij Marie moet doden, de personen binnen half afschermt. Een prachtig effect. Maar over het algemeen mist de voorstelling ritmeverschillen en blijft daardoor doorgaan in een en dezelfde cadans van losse zich opeenvolgende scènes.

Het is overduidelijk dat de regisseur voor deze koude interpretatie heeft gekozen om de machinaties rondom Woyzeck die hem er toe drijven zijn vrouw te vermoorden, duidelijk te maken. Maar op mij werkte dat helaas niet.