OT Theater: Ophélia

Na het debacle op de universiteit zie ik op vrijdag de voorstelling Ophélia, mèt de Wereldberoemde Mezzosopraan, Cora Burggraaf. In een prachtig decor van acht grote hopen aarde ontworpen door Gerrit Timmers speelt zij de geliefde van Hamlet. Het valt me op hoe goed ze acteert, zeker voor een operazangeres. Dat ze kon zingen wist ik al, dat had ik op de universiteit al gehoord, maar ook in het spel is ze zeer overtuigend. Mooie regievondsten van Mirjam Koen, vooral het leuke intermezzo met de pianist ("I'm only the pianoplayer.") Ook Ton Lutgerink als Polonius, de vader van Ophélia, en aangever is een mooie rol. Enig minpuntje vond ik dat de voorstelling op een gegeven moment te lang leek te duren en er niet echt een piek was in de waanzin van Ophélia, waardoor het even leek of de voorstelling ging kabbelen als de beek op het voortoneel waarin Ophélia verdrinkt. Op dat moment werd het lopen van Ophélia en het gebruik van de requisieten, handig verstopt achter de heuvels aarde, meer gedoe dat functioneel en verloor ik even de aandacht. Maar ondanks dit punt van kritiek heb ik genoten van een mooie voorstelling.

Als de voorstelling is afgelopen ontmoet ik De Dramaturge. Even aarzel ik of ik haar onder ogen durf te komen, maar uiteindelijk loop ik naar haar toe waar ze staat te praten met De Regiseusse. Ik complimenteer De Regiseusse die ons alleen laat en biedt De Dramaturge nogmaals mijn excuses aan voor het gebeuren van afgelopen dinsdag. Ik voel me verantwoordelijk en neem de schuld op me, hetgeen ze accepteert en opgelucht neem ik afscheid van haar.