Gisteren was ik opeens, plotseling en onverwachts ontroerd. Bij de aanblik van de koningin. Ik heb niets met het koningshuis, ben republikein in hart en nieren, maar toen de koningin gistermiddag op televisie verscheen om haar afschuw te uiten over de gebeurtenissen die die ochtend waren gebeurd, stonden de tranen me plotseling in mijn ogen. Bij wijze van spreken dan. Ik ben een man die niet kan huilen. Maar op dat moment wilde ik graag huilen. Ik voelde een wee gevoel in mijn buik en zelfs nu ik deze woorden schrijf komt het gevoel terug. Daar stond een bedroefde moeder. De Moeder des Vaderlands. Ik herinnerde me hoe de koningin rondliep tussen de puinhopen van de vuurwerkramp in Enschede, eenzelfde soort beeld. Ik wilde huilen maar ik kon het niet en liep enige minuten verdwaasd rond in de huiskamer. Vanwege het onbegrijpelijke van alles. Want het zal onbegrijpelijk blijven wat er gisteren is gebeurd. De dader is dood en kan niets meer vertellen. Maar wat zou hij hebben kunnen vertellen? Een gebeurtenis als deze gaat oorzaak en gevolg te boven. Politici en politie zullen hun hoofd breken hoe en waarom dit heeft kunnen gebeuren maar zullen uiteindelijk moeten toegeven dat niemand dit kan weten of had kunnen voorkomen. Maar het beeld van het gegroefde hoofd van de diep bedroefde koningin zal mij bijblijven en het geluid van de diepe zucht die ze aan het begin van het filmpje uit. Een hopeloze zucht. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? De vraag die niemand kan beantwoorden.
Gisteren was ik opeens, plotseling en onverwachts ontroerd. Bij de aanblik van de koningin. Ik heb niets met het koningshuis, ben republikein in hart en nieren, maar toen de koningin gistermiddag op televisie verscheen om haar afschuw te uiten over de gebeurtenissen die die ochtend waren gebeurd, stonden de tranen me plotseling in mijn ogen. Bij wijze van spreken dan. Ik ben een man die niet kan huilen. Maar op dat moment wilde ik graag huilen. Ik voelde een wee gevoel in mijn buik en zelfs nu ik deze woorden schrijf komt het gevoel terug. Daar stond een bedroefde moeder. De Moeder des Vaderlands. Ik herinnerde me hoe de koningin rondliep tussen de puinhopen van de vuurwerkramp in Enschede, eenzelfde soort beeld. Ik wilde huilen maar ik kon het niet en liep enige minuten verdwaasd rond in de huiskamer. Vanwege het onbegrijpelijke van alles. Want het zal onbegrijpelijk blijven wat er gisteren is gebeurd. De dader is dood en kan niets meer vertellen. Maar wat zou hij hebben kunnen vertellen? Een gebeurtenis als deze gaat oorzaak en gevolg te boven. Politici en politie zullen hun hoofd breken hoe en waarom dit heeft kunnen gebeuren maar zullen uiteindelijk moeten toegeven dat niemand dit kan weten of had kunnen voorkomen. Maar het beeld van het gegroefde hoofd van de diep bedroefde koningin zal mij bijblijven en het geluid van de diepe zucht die ze aan het begin van het filmpje uit. Een hopeloze zucht. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? De vraag die niemand kan beantwoorden.
Reacties