RO Theater: Het Laatste Vuur

Twee jaar geleden speelde het RO Theater voor het eerst een voorstelling van Dea Loher, geregisseerd door Alize Zandwijk: Onschuld. Ik vond het één van de beste voorstellingen van dat seizoen en schreef er hier dan ook enthousiast over. Nu is er een nieuwe voorstelling van hetzelfde duo. Deze voorstelling heet Het Laatste Vuur en speelt momenteel in de Rotterdamse Schouwburg.

Het idee van deze nieuwe voorstelling is zo'n beetje hetzelfde als van de vorige. Een groepje losers aan de zelfkant van de maatschappij reflecteert op het leven en de onmacht van de personages enige invloed te hebben op hun lot. Vol schuldgevoel over het centrale gegeven van de voorstelling. Was dat in Onschuld een vrouw die verdronk, hier gaat het om de dood van een jongetje, Edgar, dat op een hete dag in augustus is overreden voor de deur van een café.
Acht personages, gespeeld door vier acteurs van het RO en vier acteurs van de Koninklijke Vlaamse Schouwburg, beginnen het stuk in een prachtig sneeuwlandschap met een poging terwijl de sneeuw valt, de gebeurtenis te reconstrueren. Langzamerhand gaat de reconstructie over in spel en wordt steeds meer duidelijk omtrent de samenhang van de gebeurtenis en ieders rol er in. Maar de spelers blijven in de derde persoon over zichzelf spreken waardoor tot het einde een afstand tot het verhaal en de zonderlinge hoofdrolspelers blijft bestaan. Ieder heeft op een gegeven moment iets wat je zijn of haar moment zou kunnen noemen. Een heftige monoloog waarin alle pijn en leed van het personage naar boven en tot uiting komt en ergens halverwege het stuk krijgt dit een soort voorspelbaarheid. Er wordt geweldig geacteerd, met name door Rogier Philipoom, Sylvia Poorta, Bart Sleegers en degene die er mijns inziens met kop en schouders boven uitstak, Goele Derick, die de dementerende oma van het dode kind speelde.
En er is prachtige meerstemmig gezongen muziek van Florentijn Boddendijk & Remco de Jong.

Toch miste ik iets in deze voorstelling. Terwijl Onschuld meer los zand leek dan deze, was er door de vorm, (spreken in de derde persoon, afstand in de tijd,) minder identificatie en daardoor minder gevoel. De situatie deed me denken aan het overleden zusje van mijn vrouw en ik kon me me dan ook zeker in de situatie inleven, maar het stuk miste op de een of andere manier toch de ontroering die ik bij Onschuld wel voelde. Ook had het mijns inziens wel wat korter gekund dan de tweeëneenhalf uur. Maar zeker geen slechte voorstelling, gaan dus als je kunt!