Ik zie weer veel op Motel Mozaïque, over twee Belgische theatervoorstellingen heb ik hier al geschreven. Maar ik zie ook een groot aantal bandjes en korte voorstellingen. De Toneelschool Arnhem laat me door brievenbussen gluren waarachter zich ongelukkige stellen bevinden. Ik zie een jonge Amerikaanse vrouw creatief zijn met bonbons, zichzelf en haar witte kleedje insmeren met chocola. Ik luister naar een pornografisch verhaal over een jong meisje en een pastoor onder één van de droogkappen van Mieke Maaikes Obscene Kapsalon. Er wordt ons een verhaal verteld om onze angsten te verdrijven in Het Alchemistisch Ruillab. Ik kijk en luister naar de muziek van The Bony King of Nowhere (Beatle-achtige muziek uit België waar ik net te weinig van heb gezien om het te kunnen beoordelen), Johan Johansen (twee mannen achter synthesizers plus een kwartet violen), The Whitest Boy Alive (funky nerds), A Camp (prachtige countrystem van de zangeres van The Cardigans met een beetje zouteloze muziek er onder), The Invisible (neger met een rare doek over het hoofd, maar wel lekker funky muziek), Mi Ami (krijsende man bij punkband uit 1977), A Marching Band (driestemmig gezongen goedgemaakte popliedjes) en Loney Dear (breed uitgesponnen nummers met twee ooh en aah zingende dames). Ook zie ik de jonge garde van Orkater in The Sadists met Alabama Chrome, een echte Parade-muziektheatervoorstelling met veel slapstickgrappen en mooie cowboymuziek. Ik drink mijn eerste biertje samen met mijn Jongste Dochter, met wie ik het grootste gedeelte van de twee avonden op stap ben.
Ik zie weer veel op Motel Mozaïque, over twee Belgische theatervoorstellingen heb ik hier al geschreven. Maar ik zie ook een groot aantal bandjes en korte voorstellingen. De Toneelschool Arnhem laat me door brievenbussen gluren waarachter zich ongelukkige stellen bevinden. Ik zie een jonge Amerikaanse vrouw creatief zijn met bonbons, zichzelf en haar witte kleedje insmeren met chocola. Ik luister naar een pornografisch verhaal over een jong meisje en een pastoor onder één van de droogkappen van Mieke Maaikes Obscene Kapsalon. Er wordt ons een verhaal verteld om onze angsten te verdrijven in Het Alchemistisch Ruillab. Ik kijk en luister naar de muziek van The Bony King of Nowhere (Beatle-achtige muziek uit België waar ik net te weinig van heb gezien om het te kunnen beoordelen), Johan Johansen (twee mannen achter synthesizers plus een kwartet violen), The Whitest Boy Alive (funky nerds), A Camp (prachtige countrystem van de zangeres van The Cardigans met een beetje zouteloze muziek er onder), The Invisible (neger met een rare doek over het hoofd, maar wel lekker funky muziek), Mi Ami (krijsende man bij punkband uit 1977), A Marching Band (driestemmig gezongen goedgemaakte popliedjes) en Loney Dear (breed uitgesponnen nummers met twee ooh en aah zingende dames). Ook zie ik de jonge garde van Orkater in The Sadists met Alabama Chrome, een echte Parade-muziektheatervoorstelling met veel slapstickgrappen en mooie cowboymuziek. Ik drink mijn eerste biertje samen met mijn Jongste Dochter, met wie ik het grootste gedeelte van de twee avonden op stap ben.
Reacties