Repetitie Tot het einde

Op woensdag repeteer ik een dag lang met Judika Leszman en Sasia Deck voor de reading van Tot het einde. We repeteren in de grote bovenzaal van het Theaterverzamelgebouw, de Van Waesbergezaal, vernoemd naar de oudste drukker van Nederland. Die was vroeger eigenaar van dit gebouw waarin toen een drukkerij was gevestigd. Als we aankomen is het er ijskoud. De zaal is hoog en aan de bovenkant is een glazen puntdak. Het is de allermooiste zaal van het gebouw.

Eerst lezen we dicht tegen de verwarming de tekst hardop. Om er in te komen. Dan geef ik gelegenheid tot het stellen van vragen. De belangrijkste vraag is waarom ik dit stuk heb geschreven. De moeilijkste vraag ook. Omdat je er zin in hebt. Om iets te vertellen. Langzamerhand wordt me steeds duidelijker wat ik wil vertellen. Iedereen kiest zijn eigen waarheid. Dat is de premisse van het stuk. Er bestaat geen objectieve waarheid. Dè waarheid is er niet. Alle personages in dit stuk hebben een eigen waarheid. Een eigen doel ook.

Terwijl we zitten te werken merk ik wel dat het stuk 'werkt'. Het is misschien nog niet af, daarom heb ik de reading georganiseerd, om de feilen van het stuk te ontdekken, maar ik ben niet ontevreden. Ook niet over de spelers die ik gekozen heb. Integendeel. Beiden hebben iets geheel eigens, in bewegen en spreken.

We doen de eerste en laatste scène simpel op twee stoelen met bijna tot geen enscenering. De middelste scène repeteren we uitgebreider. Met meer spel en beweging. Ik ga het lied (Es ist vollbracht van Bach) nog instuderen en Judika belooft morgen een dans te improviseren op De dood en het meisje van Schubert.

's Avonds heb ik moeite om in slaap te komen. Het stuk zit in mijn hoofd. Hoe zullen de mensen die morgen komen kijken reageren?