De levende stem

Er is weer eens een headset stuk. Eens in de zoveel tijd doet plotseling één van de twee oordopjes het niet meer. Nu herkent mijn telefoon mijn headset niet meer. "Toebehoren niet ondersteund" geeft mijn telefoon als melding als ik het ding aansluit. Zal wel ergens een draadje los zitten. Mijn vorige headset doet het nog slechts aan één kant. Dus nu stap ik zonder muziek, filosofiecollege of podcast op de fiets.

Ik realiseer me dat ik vroeger, toen ik nog een krantenwijk had, op de fiets altijd zelf aan het zingen was. Zoals mijn vader altijd floot op de fiets. Mensen vroegen me als ze me hoorden zingen vaak of ik zo vrolijk was. Terwijl het zingen niets met vrolijkheid of droefenis te maken had. Ik hield en houd gewoon van zingen. Ook toen ik het huis van een zwangere kennis aan het schilderen was zong ik altijd onder het werk. Zij genoot altijd van mijn gezang als ze 's middags een middagdutje ging doen. Met de komst van walkman, discman en mp3-speler zing ik veel minder voor mezelf. Ik zing nog steeds, thuis, in de oefenruimte met de band, maar veel minder op de fiets. Wie weet laat ik dat nu weer terugkomen. Weg met de hoofdtelefoon en ingeblikte muziek. Leve de eigen stem!