Droom

Ik droomde dat ik een nieuwe baan had. Op een ontwerpbureau of zoiets. Tenminste dat dacht ik. Want ik had geen flauw idee wat ik moest doen. Voor me op mijn bureau lag een boek waar ik wat in keek, maar ik had geen idee wat er in stond. Om me heen zaten andere mensen aan bureau's, aan het werk of met elkaar aan het praten. Zo ging de tijd voorbij. Toen gingen er een paar mensen weg. De werkdag was om. Een strenge mevrouw in mantelpak, lang en slank, ging langs de tafels om te kijken wat iedereen die dag gedaan had. Ze was boos op mij omdat ik niks had gedaan. Om dat recht te zetten en om haar te vragen wat mijn taken dan waren, liep ik achter haar aan.

Ik kom terecht in een labyrinth van gangen en ben al spoedig de weg kwijt. De kantoorgangen gaan langzamerhand over in organische vormen en ik loop in een soort grot. Ik kom op een plaats waar allerlei grote kartonnen dozen staan opgeslagen. Ik maak er één open en binnenin zit een schaalmodel van een donkergrijze Fiat 500, een topolino. Ongeveer een meter hoog of iets hoger. Tot aan mijn borst komt het ding. Om in je huiskamer te zetten, wordt me verteld. Voor topolino-liefhebbers.

Daarna kom ik uit de grotten en sta op een plateau onder de blauwe hemel. Samen met een paar mannen in overalls. Het is prachtig weer. Er worden raketten afgeschoten vanaf de grond achter ons, op een stad een eindje verderop. Ze maken boven ons hoofd een boog, geluidloos en dodelijk gevaarlijk op weg naar hun doel.