Architectuurjaar

De burgemeester houdt een speech. Als een kruising tussen Ollie B. Bommel en Sinterklaas, maar toch op geheel eigen wijze, vertelt hij over de zelfbenoemde verkiezing van Rotterdam tot architectuurstad van Nederland. "We zeggen het zelf, dus is het zo," is de teneur van zijn rede. Hij spreekt in het gebouw van de Nationale Nederlanden, ooit het hoogste gebouw van Nederland, maar al snel ingehaald door andere gebouwen. Ook bedankt hij de hoofdsponsor die alweer bezig is een nieuw hoogst gebouw van Nederland te bouwen. Maar ik voel me niet thuis tussen de mannen in krijtstreep pakken (een heel ander soort mannen dan de mannen in wiens gezelschap ik de avond tevoren was bij de opnamen van de clip van Het Gebroken Oor) en vertrek onmiddellijk na zijn verhaal naar de overkant, het Groothandelsgebouw, om vanaf het balkon de act van de Spaanse theatergroep te gaan bekijken. Dat is een gelukkige keuze. Het zicht is een stuk ruimer en de zon schijnt vanaf de goede kant. Aan de overkant zie ik de mannen in pakken achter glas staan kijken.
De act is niet geweldig, wel spectaculair. Acht witte mannen met zwarte rugzakjes vol zand hangen aan het geraamte van een wereldbol, hoog boven de bouwput die het Stationsplein momenteel is. Ik vond een filmpje op de website van SustainableRotterdam dat ik hierbij heb gevoegd als illustratie van het evenement.