Gijs

Gijs ter Haar is de dichter die ik heb uitgenodigd. Hij treedt voor ons op in het Dichterscafe, hoog boven de wereld op de zeventiende verdieping van het H-gebouw. Helaas zijn er maar weinig belangstellenden. Want Gijs is goed. Erg goed. Hij was me aangeraden door iemand bij Passionate, tezamen met nog een viertal andere namen. Ik surfte naar zijn website, beluisterde geluidsfragmenten en koos Gijs. Geen slechte keuze. Hij doet alles uit zijn hoofd. Zwaar getatoueerd, een lange dunne man. Een tengere man noem je zo iemand in een gedicht. Een kaal hoofd. Uiterlijk doet hij me aan Herr Seele denken, de sidekick van Kamagurka. Zijn gedichten contrasteren de gevoeligheid met zijn enigszins harde uiterlijk. Aan de telefoon is zijn stem zacht, zijn stem is als zijn innerlijk. Ruwe bolster, blanke pit.

Luisteren naar Gijs ter Haar kun je op MySpace. Met achtergrondmuziek, maar ook zonder, in de stilte, in de leegte, is Gijs een belevenis met zijn lange magere lichaam, zijn gespreide armen, als een vogel die weg wil vliegen, een vogel die zingt met taal, een vogel die je voorzichtig in je handen zou willen nemen en beschermen.