De V van Vian

Boris Vian overleed op 39-jarige leeftijd terwijl hij zat te kijken naar de filmversie van zijn boek Ik zal spuwen op jullie graf. Deze voorkennis was handig geweest om te hebben voordat je naar de voorstelling De V van Vian gaat kijken. Alhoewel.
Er wordt mooi geacteerd, mooi gezongen, mooi gespeeld, toch blijft de voorstelling steeds hetzelfde. Het einde, de onvermijdelijke dood van Vian, langzaam verstillend, is indrukwekkend, maar gedurende het stuk zijn er te weinig climax en ontbreekt een grote climax.
Drie acteurs, vier muzikanten spelen stukjes uit het leven van Vian, zingen liedjes van Vian, doen dansjes, het lijkt soms een revue. Vian hield niet van mensen en je gaat ook niet van Vian houden. Net goed dat hij doodgaat zou je bijna denken. Hij heeft haast om zoveel mogelijk te doen voor hij sterft, maar daardoor versnippert zijn kunst. Zoals het in de voorstelling goed wordt verwoord: van jouw werk blijven uiteindelijk alleen papiersnippers over. Maar dit manco in het oeuvre van Vian, waardoor Sartre, zijn tijdgenoot en concurrent in de liefde, nu nog wel gelezen wordt, is tegelijk het manco van de voorstelling. Alles is te versnipperd, het fladdert langs je heen, slaat je nergens in het gezicht, glijdt langs je heen en waait weg en wordt vergeten.