Blauwe tenen

Als ik mijn fiets uit het hokje onder theater 't Kapelletje pak, stoot ik tegen een tafel. Denk ik. Want de tafel is geen tafel. Het is een losse gietijzeren eenpotige voet met daar bovenop een rond tafelblad. Dat tafelblad valt er onmiddellijk vanaf als ik er tegen stoot. Ik spring opzij maar het is al te laat. De rand van het tafelblad komt op de grote en een na grootste teen van mijn rechtervoet terecht. Ik schreeuw het nog niet uit van de pijn. Ik loop naar buiten en doe mijn schoen en sok uit om een kijkje te nemen. Het ziet er niet gebroken uit maar de plek waar het tafelblad mijn tenen geraakt heeft gaat ongetwijfeld de komende dagen allerlei prachtige kleuren vertonen. Ik fiets naar huis en heb er onderweg niet al te veel last van. Pas als ik loop voel ik het weer. Ik houd mijn schoen aan zodat de plek niet al te veel gaat zwellen en ik er niet al te veel last van heb.

's Avonds voor ik naar bed ga is verkleuren al begonnen. Mijn tenen zijn donkerblauw en doen nog steeds pijn. Ik kruip voorzichtig in bed en laat mijn voet een klein stukje onder het dekbed uitsteken zodat-ie kan genieten van de koelte van de avond en nacht.