Antonioni: L'eclisse

Monica Vitti als Vittoria heeft het moeilijk in deze film van Antonioni. Laatste deel van het drieluik L'avventura-La Notte-L'eclisse is het onbekendste en was het enige deel dat ik nooit eerder had gezien. L'avventura is en blijft één van mijn favoriete films aller tijden, maar ook dit trage en zonovergoten verhaal van een dolende vrouw die het zojuist heeft uitgemaakt met haar schrijvende intellectuele man is prachtig. Ze vindt troost in de armen van de op geldbeluste en oppervlakkige effectenhandelaar Piero (Alain Delon) en ook deze relatie is gedoemd te mislukken. Mooie beelden van architectuur en kunst, de heftige scènes op de beurs die met de huidige kredietcrisis niets aan actualiteit hebben ingeboet, de geweldige scène waarin Vittoria in blackface een negerinnendans doet en een verstild einde op de plaats waar de twee geliefden elkaar zouden hebben moeten ontmoeten maar waar geen van de twee komt opdagen. Het einde staat in schril contrast met de schreeuwerige beatmuziek van Mina waarmee de film opent.

Over de film is een heel boek geschreven door David Saul Rosenfeld dat op internet te lezen is. Misschien ga ik dat nog eens doen.