Anna Mendelssohn: Cry me a river

In het verleden was er altijd een duidelijk thema van De Internationale Keuze van de Schouwburg. Dit keer wordt de titel niet duidelijk gecommuniceerd en moest ik het thema voor dit blog opzoeken, want ik had geen idee. Het thema blijkt parallelle werelden. Op zich een goed thema voor een internationaal theatervoorstelling, maar tegelijk een thema dat op elk internationaal festival van toepassing zou kunnen zijn. Ik ben in de afgelopen dagen al heel wat parallelle werelden binnengestapt maar dat is niet anders dan in andere jaren. Geen wonder dat ik dit thema niet had onthouden. Het is een dertien-in-een-dozijn-thema.

Het tweede weekend van het festival, van 22 tot 25 september, heeft een eigen en ander thema, namelijk Imagine 2020, Kunstenaars over klimaatverandering. Het lijkt er op dat dit thema minder aansprekende voorstellingen heeft opgeleverd. In ieder geval voelde het publiek zich niet geroepen om er in grote getale op af te komen. Bij Cry me a river zitten slechts de eerste drie rijen vol, bij de voorstelling de dag er na, Expanding Energy van Davis Freeman, is de zaal maar matig gevuld. Terwijl alle andere voorstellingen die ik tot nu toe zag of uitverkocht waren (kleine zaal en Krijn Boon Studio), of toch in ieder geval goed vol zaten (Grote Zaal).

Anna Mendelssohn zit achter een grote lange tafel met een wit tafelkleed er over. Voor haar neus staat een microfoon, hier en daar staan kannen water en glazen en het lijkt er op dat ze zo meteen samen met een groot aantal gasten aan een conferentie kan gaan beginnen. Ze blijft echter alleen. In haar eentje voert ze een klimaattop, in haar eentje brengt ze een groot aantal mogelijke standpunten over klimaatverandering voor het voetlicht.

Ze doet dat op een mooie en integere manier. Anna Mendelssohn kan goed schakelen, zoals acteurs dat noemen. Van de ene emotie snel in een volgende overgaan en daarmee brengt ze op een grappige manier de verschillende standpunten.

De ijskappen smelten en dat is om te huilen. Als dat huilen niet vanzelf gaat brengt ze met eens stiftje iets onder haar ogen aan en dan vloeien de tranen als vanzelf over haar wangen. Een goed gevonden beeld om aan te geven dat als argumenten niet werken je over kunt gaan op emotie. Datzelfde bewerkstelligt ze met muziek. Van tijd tot tijd gaat er ineens vanuit het niets een kitscherig muziekje aan, haar stem wordt lager en ze begint langzamer te spreken en als in een reclamespot brengt ze haar boodschap over. Het kan niet schelen dat die boodschap gepikt is van Martin Luther King en oorspronkelijk over een heel ander onderwerp ging.

Anna Mendelssohn gebruikt tussendoor allerlei theatertrucs zoals de al genoemde tranen, grime (ze smeert een soort lijm op haar gezicht waardoor ze er ineens ouder uitziet en ze smeert die weer in met watten, waardoor het lijkt of de vellen aan haar gezicht hangen), en ze maakt een heerlijk onbenullig dansje waarin ze de evolutie verbeeldt.

Hier en daar is de voorstelling iets te serieus, het had wat lichter gekund, maar soms toch ook weer heel erg grappig. Ik bewonder haar acteurkunst en verbaas me over haar geweldige Engels dat ik absoluut niet bij een Oostenrijkse actrice had verwacht.