Simenon: Betty

In 1960 ontmoet Georges Simenon in een bar in Versailles een bourgeois dame die bezig is zich te bedrinken en hem vertelt dat ze zojuist haar man en haar kinderen heeft verlaten. Deze ontmoeting vormt de inspiratie voor de korte roman Betty, nog geen honderd pagina's, uit 1961.

Simenon kiest voor het perspectief van de vrouw en met name het begin van het boek is mysterieus en bijzonder spannend. Wie is deze vrouw, wat doet ze in het café en wie is de man met wie ze daar zit te drinken en die door de barman Mario 'dokter' wordt genoemd? De dokter begint met een tandenstoker in haar huid te prikken omdat daaronder wormen zouden zitten. Hij wordt door de barman afgevoerd naar huis en Betty wordt onder de hoede genoemen door Laure, een oudere vrouw die haar, Betty, nog meer whisky laat drinken tot ze als ze opstaat tegen de grond slaat. Ze wordt door de barman en Laure naar Hotel Carlton in Versailles gebracht en Laure kleedt haar uit en stopt haar in bed.

Dat is het begin van een verhaal van Betty, zoals gezegd verteld vanuit het oogpunt van de hoofdpersoon en door Simenon bij stukjes en beetjes aan ons opgediend. Langzamerhand wordt de gehele puzzel gevormd, het verhaal van haar jeugd, haar moeder voor wie alles schoon moet zijn, haar vader de chemicus die juist altijd vuil is en vroeg sterft. Hoe ze geworden is wie ze nu is.

Ik beschouw de boeken van Simenon altijd als vakantielectuur omdat ze makkelijk weglezen. Toch maakt Simenon zich er niet vaak gemakkelijk van af. Misschien een klein beetje aan het slot van dit boek, dat slot viel me namelijk nogal tegen. Maar over het geheel genomen is Betty een prachtig portret van een vrouw die de diepte van de afgrond zoekt.