Alessandro Baricco: Zijde

Mijn collega ga mij dit e-boek met de waarschuwing dat zijn vriendin het werk van Baricco als kitsch beschouwt. Maar het is een dun boekje dus ik ging het proberen. Zijde van Alessandro Baricco leest als een trein. Je zoeft van het ene korte hoofdstuk naar het volgende. Het gaat over de Fransman Hervé Joncour die samen met zijn vrouw Hélène in het dorpje Lavilledieu woont en handelt in de eitjes van de zijderups. Het verhaal speelt zich af in de negentiende eeuw. Op een kwade dag worden de rupsen getroffen door een ziekte en de zijderpoductie komt op zijn gat te liggen.

Baldabiou, de enigszins mysterieuze eigenaar van de zijdefabrieken van het dorp stelt Hervé voor dat hij, Hervé, naar Japan reist, aan het einde van de wereld, in die tijd een reis van drie maanden met diverse vervoersmiddelen. Deze reis maakt hij in de loop van dit verhaal vier maal en steeds weer beschrijft Baricco de reis op dezelfde manier, met als kleine variatie hoe de bewoners van de streek rond het Bajkalmeer in één woord benoemen. Heen en terug. Dit trucje irriteerde mij als eerste.

Mijn tweede irritatie waren de zinnen die ik niet begreep. Zoals de volgende zin:

"Ze liep naar hem toe, pakte zijn hand, bracht die naar haar gezicht, beroerde haar met haar lippen en legde haar toen, terwijl ze haar stevig vasthield, op de handen naast haar, en hield haar daar even, zodat ze niet kon ontsnappen."

De zeven keren haar in deze zin maken dat ik het spoor geheel bijster ben. In recensies op internet wordt lovend gesproken over de prachtige zinnen van Baricco maar ik vind hem van tijd tot tijd te vaag. Wat te denken van een geschiedenis die geen verhaal en geen roman is? (Eigenlijk stonden de eerste drie zinnen van het boek me al tegen.)

Het symbolische en romantische verhaal deed mij denken aan Herman Hesse. Ik weet dat mijn collega daar van houdt, ik zelf ook trouwens. Maar dit verhaal met zijn semi-diepzinnige Oosterse filosofietjes kon me niet bekoren. Een niemandalletje, zoals een thriller die je met een sneltreinvaart uitleest of een liefdesromannetje. Intellectuele kitsch. Deze geschiedenis heeft een witte muziek, schrijft Baricco in de inleiding, ik houd meer van zwarte muziek.