Auditie

Om vijf voor half zes staat een huilende dochter in de kamer. In mijn ooghoek heb ik iemand zien aankomen en ik ging er van uit dat het mijn jongste dochter is. Mijn oudste dochter moet om half zes auditie doen. Voor de talentenklas van de muziekschool. Piano. Dus die kon het niet zijn maar is het wel. Tijd vergeten. Samen gingen ze een cadeautje kopen voor een vriendin die van de week jarig was en vanavond haar feestje geeft. Nu is ze te laat. Ik sla een arm om haar heen en zeg dat ik zal bellen met een smoes. Dat ze gewoon rustig moet fietsen en geen haast maken. Kalmeren. Ik bel de muziekschool. Eerst het verkeerde nummer. Wordt niet opgenomen. Dan het juiste nummer. Een man die niet al te snugger klinkt aan de telefoon neemt op. Ik vertel hem dat mijn dochter iets later is. In slaap gevallen vanwege het feestje van haar moeder de dag tevoren. Of hij wil doorgeven dat ze er aan komt. "Ze zijn al bezig," zegt hij. Dat weet ik, daar bel ik niet voor. Maar meer kan ik niet doen. Ik hang op. Hoop dat het goed gaat.

Een kwartier of twintig minuten later staat ze opnieuw te huilen in de kamer. Verkeerde map meegenomen! Opnieuw troost ik haar. Ze wet nu in ieder geval dat ze als laatste is en dat er nog tijd genoeg is. Ik vertel haar dat ze het beste haar nummers nog maar een keer door kan nemen, thuis, en dan rustig terugfietsen. Ze frist zichzelf op in de douche boven en doet dan wat ik haar voorgesteld heb.

Tegen achten komt ze thuis. Het is goed gegaan. Dezelfde avond nog krijgt ze de uitslag. Om negen uur worden er opgebeld. De muziekzschool. Ze is toegelaten! Feest!