Nederlandse Opera: Götterdämmerung

Eens in het jaar of waarschijnlijk minder ga ik met mijn vriend Peter naar een opera. Meestal in het Muziektheater te Amsterdam, ooit gingen we een keer naar Antwerpen om Lohengrin te zien. Ditmaal weer een Wagner, de Götterdämmerung. Een lange zit van ongeveer vijf uur, van half zes tot elf uur. Op het tweede balkon toch wel een beetje opgevouwen zittend, met redelijk goed zicht op het podium. In sommige scènes is weinig rekening gehouden met onze zichtlijnen maar voor vijftien euro exclusief de verzendkosten is er weinig reden om te klagen. Want het is me een geweldige voorstelling.

Na de vorige voorstelling die we samen zagen uit 2010, A Dog's Heart, had ik niet verwacht ook deze opera zo mooi zou zijn. Maar nadat we in de eerste pauze tegen elkaar zeggen dat het ditmaal redelijk sober is vormgegeven, breekt daarna pas het echte vormgevingsgeweld los, met vuur, met neon, een openschuivende vloer, een heel leger figuranten en alles omlijst door prachtige muziek met Hartmut Haenchen als dirigent.

Vooral de schurk, Hagen, gespeeld door Kurt Rydl met blote behaarde borst en zwarte bretels, is indrukwekkend, maar ook Catherine Foster in vlammend rood gekleed als Brünnhilde zingt de sterren van de brandende hemel van Walhalla.

Volgens Kurt Rydl de mooiste Götterdämmerung aller tijden, hij zou gelijk kunnen hebben. Prachtig.