Vrouw en paard (1)
Twee dagen voordat ik mijn EENdagsvlieg ga maken voor het Monologenfestival 2013 heb ik op donderdag contact met mijn actrice. Ze is al vanaf woensdag ziek. Griep. Het is donderdag en heeft dus nog twee dagen om beter te worden. We houden contact, spreken we af, in het ergste geval gaat het niet door.
Vrijdag tussen de middag gaat het beter. De koorts is verdwenen. Aan het einde van de middag zullen we weer bellen. Om half vijf gaat het niet beter. Integendeel. Het gaat haar niet lukken om morgen te spelen. Wat nu? Een andere speler zoeken. Er is nog niets voorbereid of ingestudeerd. Wat dat betreft kan het met een andere speler alsnog doorgaan.
Ik bel iedereen die ik kan bedenken. De spelers van De Mooie Onbekende. Mijn netwerk van acteurs en actrices. De meesten willen graag maar niemand kan. Ik ga eten en 's avonds naar de eerste avond van het Monologenfestival. Wie weet vind ik daar nog iemand.
Met mijn jas nog aan vraag ik de eerste de beste actrice die ik zie. Zou jij me kunnen helpen? Met je jas uittrekken? vraagt ze me gevat. Ze is niet de eerste de beste actrice en ze kan helaas niet, maar ze wil als ik echt niemand vind vinden haar best doen om een afspraak morgen voor mij af te zeggen.
Dan komt Mariet binnen en ik overval haar met mijn vraag. Ze heeft haar jas nog aan. Ze stribbelt tegen want wil graag spelen en kan morgen ook maar ze vindt het vreselijk eng. Dus zoek ik verder. Overal hetzelfde verhaal. Iedereen wil maar kan niet. Te kort dag. Andere afspraken.
De beheerder van 't Kapelletje, Dick, belt in de pauze naar zo'n beetje alle spelers van het Klein Rotterdams Toneel, de groep waar hij zelf lid van is en die ik eerder heb geregisseerd. Overal nul op request. Aan het einde van de avond keer ik terug naar Mariet. Al haar vriendinnen zeggen dat ze het moet doen. Ik zeg dat ze het moet doen.
Uiteindelijk, om elf uur, tien uur voor de start van de EENdagsvlieg, stemt ze gelukkig toe. Ik heb een actrice!
(Wordt vervolgd)
Vrijdag tussen de middag gaat het beter. De koorts is verdwenen. Aan het einde van de middag zullen we weer bellen. Om half vijf gaat het niet beter. Integendeel. Het gaat haar niet lukken om morgen te spelen. Wat nu? Een andere speler zoeken. Er is nog niets voorbereid of ingestudeerd. Wat dat betreft kan het met een andere speler alsnog doorgaan.
Ik bel iedereen die ik kan bedenken. De spelers van De Mooie Onbekende. Mijn netwerk van acteurs en actrices. De meesten willen graag maar niemand kan. Ik ga eten en 's avonds naar de eerste avond van het Monologenfestival. Wie weet vind ik daar nog iemand.
Met mijn jas nog aan vraag ik de eerste de beste actrice die ik zie. Zou jij me kunnen helpen? Met je jas uittrekken? vraagt ze me gevat. Ze is niet de eerste de beste actrice en ze kan helaas niet, maar ze wil als ik echt niemand vind vinden haar best doen om een afspraak morgen voor mij af te zeggen.
Dan komt Mariet binnen en ik overval haar met mijn vraag. Ze heeft haar jas nog aan. Ze stribbelt tegen want wil graag spelen en kan morgen ook maar ze vindt het vreselijk eng. Dus zoek ik verder. Overal hetzelfde verhaal. Iedereen wil maar kan niet. Te kort dag. Andere afspraken.
De beheerder van 't Kapelletje, Dick, belt in de pauze naar zo'n beetje alle spelers van het Klein Rotterdams Toneel, de groep waar hij zelf lid van is en die ik eerder heb geregisseerd. Overal nul op request. Aan het einde van de avond keer ik terug naar Mariet. Al haar vriendinnen zeggen dat ze het moet doen. Ik zeg dat ze het moet doen.
Uiteindelijk, om elf uur, tien uur voor de start van de EENdagsvlieg, stemt ze gelukkig toe. Ik heb een actrice!
(Wordt vervolgd)
Reacties