Delft Fringe

Een nieuw festival in Delft is het Delft Fringe. Op zondag 15 mei besluit ik even een kijkje te nemen op het ambitieuze festival waar binnen vier dagen, van donderdag t/m zondag zo'n 140 voorstellingen te zien zijn. Omdat ik mijn bezoek combineer met een zondagse fietstocht via Schiedam, Vlaardingen, Schipluiden en Den Hoorn kom ik pas laat op het festival aan en kan ik uiteindelijk nog maar één voorstelling zien: Wat doen we met junior?

Een voorstelling van een eindexamenkandidaat van de Theaterfabriek in Rotterdam, gespeeld door een groep die zich Werklicht noemt. Regisseur en auteur is Jasper Sprengers. Hier en daar erger ik me een beetje aan het vele 'gedoe' tijdens de voorstelling, met meubilair, met muziekjes en er valt een witje omdat één van de spelers niet snel genoeg is met omkleden. Maar dat lijken me beginnersfoutjes. Want voor de rest is het een spannende voorstelling rondom een familie over een actueel onderwerp. Vader is dood, onder mysterieuze omstandigheden gestorven in Thailand. Er zijn nogal wat vraagtekens waarom hij daar was en wat hij daar deed. Op ingenieuze wijze legt het stuk langzamerhand het familiegeheim bloot rondom de vader en de jongste zoon, Max Junior. Een belofte voor de toekomst, deze Jasper Sprenger.

Daarna race ik in volle vaart naar Hotel de Plataan, waar de voorstelling Il Stupendo van Tatio zou staan, ware het niet dat die door familieomstandigheden niet is doorgegaan. Daar hoop ik Reinier van Mourik nog een keer te zien die daar Dagboek van een Gek nog een keer speelt. Maar helaas, als ik aankom is hij al begonnen en kan ik de diepzeekamer waar hij de voorstelling speelt, niet meer in.

Achteraf spreek ik de organisatie nog die tevreden is over deze eerste editie van Delft Fringe. Een geweldig idee dit festival, georganiseerd door een enthousiast team. Hopelijk lukt het om het in deze tijd van culturele kaalslag volgend jaar weer te organiseren. Dan hoop ik dat er wel een nieuwe voorstelling van mij staat.