Les Ballets C de la B: Gardenia

Lang geleden zag ik een voorstelling van de Belgische choreograaf Alain Platel. Moeder en Kind van het Gentse gezelschap Victoria. Waarom ik, terwijld e voorstelling grote indruk maakte, daarna nooit meer naar een voorstelling van Alain Platel ging, weet ik niet. In ieder geval werd ik door de voorstelling Gardenia wel aangetrokken. Een voorstelling over en met oudere travestieten.*

Als de voorstelling begint zien we negen mensen verspreid staan op het schuin oplopende podium. Vier stoelen links, vier stoelen rechts en één stoel linksachter. Alle negen zijn gekleed in nette herenkostuums. Eén vrouw en acht mannen. Degene die als eerste het woord neemt, heeft geen herenschoenen aan maar hoge pumps. Hij stelt ons de hem omringende heren voor alsof het dames zijn met een schandalig seksueel verleden. De mannen schuifelen als bejaarden rond op het podium om tenslotte allemaal op een stoel te belanden. Dan begint het.

Er ontrolt zich een revue met liederen en dansjes. De eerste scène waarin de mannen de pakken uittrekken waardoor ze laten zien dat ze onder hun mannenkleren bloemrijke jurken verborgen hebben. In prachtige tableaux vivants spelen ze een ondeugende verkleedpartij. Er is een prachtig aggressief en tegelijk liefderijk duet tussen de enige jonge man en de enige vrouw in het gezelschap. Alhoewel ik me bij dat laatste afvraag: is het wel een vrouw? Is het geen transseksueel zoals Vanessa Van Durme, de initiatiefneemster van deze voorstelling gemaakt door choreograaf Alain Platel in samenwerking met regisseur Frank van Laecke en geïnspireerd door de Spaanse film Yo soy asi (Ik ben zo).

De voorstelling lijkt in veel opzichten op het bovengenoemde Moeder en Kind. De spelers zijn geen professionele acteurs en er is geen echt verhaal. In de oude voorstelling waren het jongeren, nu zijn het ouderen. Maar deze ouderen zijn gelukkig jong van geest gebleven zoals het in de voorstelling gebruikte lied Forever Young aangeeft. Er is heel veel lol bijvoorbeeld om de kleine dikke mannen die vrouwen spelen, en er is tragiek, zoals de zoektocht naar een moeder. En direct aan het begin wordt om een minuut stilte gevraagd voor de overleden travestieten uit de nachtclub Gardenia. Het hele publiek staat op en is een minuut lang stil.

*Waarom ik dit onderwerp interessant vind? In het verleden heb ik zelf ook een aantal keren de rol van vrouw gespeeld. Daardoor kwam ik er achter hoe mannelijk ik ben en hoe weinig vrouwelijk. Vooral toen ik een stuk jonger was vonden mensen mij tamelijk vrouwelijk of in ieder geval in het bezit van meer vrouwelijke eigenschappen dan gemiddeld. Maar het ambigue van een travestiet blijft mij fascineren.

Reacties

Populaire posts