Nationale Toneel: Hedda Gabler

Het eerste wat me opvalt op de publiciteitsfoto van Hedda Gabler door Het Nationale Toneel is dat Çigdem Teke, de actrice die Hedda speelt, 'mijn' lievelingsvestje draagt (zie foto). Maar dat is niet de enige reden dat ik naar Den Haag afreis om deze voorstelling te zien. Hedda Gabler is één van mijn favoriete theaterstukken. Ik heb het stuk al minstens vijf keer gezien. Begin tachtiger jaren in een klassieke versie voor twee gulden vijftig in de Twentse Schouwburg in Enschede de eerste. Het was een speciale aanbieding om mensen naar het theater te lokken en in mijn geval is deze opzet zeker gelukt. Daarna zag ik o.a. de versie van Jan Decorte (waar deze versie me in soms aan deed denken), van het Rotheater en van Marcelle Meulemans met Catherine ten Bruggencate (de mooiste die ik ooit zag). Deze laatste was een beetje zoals ik het zelf had willen doen. Hedda Gabler was namelijk ook het allereerste stuk dat ik zelf regisseerde in 1987.

Wat het mooie is aan deze nieuwe Hedda Gabler van Het Nationale Toneel, is dat je als het ware in het hoofd van de hoofdpersoon duikt. Ze kijkt bijna de gehele speelduur het publiek recht in de ogen. Verder is het tijdens bijna de hele voorstelling zo licht in de zaal dat ze iedereen ook kan aankijken. Veel is al geschreven door recensenten over het begin van de voorstelling. Die begint met de zelfmoord van Hedda. Het nadeel van dit krachtige begin is dat de voorstelling aan het eind een beetje wegkabbelt. Ook omdat deze Hedda maar één pistool heeft. Dat is aan het einde in handen van Eilert Lövborg. Maar dat is één van de weinige nadelen. Het decor is prachtig. Grote foto's met kogelgaten aan de wanden. Kil tl-licht verlicht de personages die voortdurend aanwezig zijn en verspreid staan in de ruimte. De kostuums vond ik wat minder, maar het spel goed. Niet echt uitschieters maar iedereen vervulde zijn rol in goed ensemblespel. Als regisseur merkte ik dat ik benieuwd was naar de vondsten. Het aanzetten tot drinken van Lövborg, het feest, het vernietigen van het manuscript van Lövborg. Al die momenten waren erg sterk en spannend. Ook was het stuk goed ingekort. Een mooie Hedda Gabler.

Als ik na de voorstelling nog wat sta te drinken in de foyer komt Çigdem Teke binnen. Ze heeft net als ik het Carrhart-vestje aan. Het is overduidelijk ook haar lievelingsvestje. Ze herkent mij onmiddellijk als de man met hetzelfde vestje.