Vakantie # 05

Heteren

De laatste dag van onze vakantie. Nadat Oudste Dochter gisteren boos was weggereden gaan Jongste Dochter, Vrouw en ik picknicken op de dijk met uitzicht op de brug naar en de kerktoren van Rhenen. In Opheusden treffen we mijn schoonzus en haar kinderen en daar komt ook Oudste Dochter weer tevoorschijn. Vrolijk als altijd. Ze wilde even alleen zijn. Dat kan en mag natuurlijk, maar wegrijden zonder iets te zeggen is natuurlijk niet echt netjes. We maken er verder niet veel woorden aan vuil en fietsen verder naar Zetten, waar de familie woont.

In de tuin drinken we een glaasje wijn en als mijn vrouw en de schoonzus aan het koken zijn lees ik verder in mijn boek, "Een stamboek" van Patrick Modiano. Fascinerend hoe Modiano de geschiedenis van zijn ouders ontrafelt aan de hand van teruggevonden papieren, bijna emotieloos, als een procesverbaal. Achter de feiten blijft het mysterie, want: "hoe duisterder en mysterieuzer de dingen blijven, te meer belang ik ze toeken." Dat past bij zijn andere romans want ook deze 'autobiografie' noemt Modiano een roman.

Ondertussen wordt het terwijl ik schrijf steeds zonniger en warmer op het grasveld voor de trekkershut in Heteren waarin de rest van mijn gezin vredig ligt te slapen. De slaap der onschuldigen, onwetend van de gedachten die door mijn hoofd gaan. Het is bijna tijd om ze wakker te maken. Dan kunnen we ontbijten en fietsen we verder. Op weg naar Arnhem. Het einddoel van de reis.