Een stamboek

"Na 22 jaren in dit leven maak ik het testament op van mijn jeugd" zong Boudewijn de Groot. Patrick Modiano doet iets anders. Hij maakt het proces-verbaal op van zijn jeugd en met name van het gedrag van zijn ouders. Niet bepaald bezorgde ouders, die ouders van de jonge Patrick en zijn jonggestorven broertje Rudy. Ik schreef al een kort stukje over het boek in mijn vakantiedagboek:

"Fascinerend hoe Modiano de geschiedenis van zijn ouders ontrafelt aan de hand van teruggevonden papieren, bijna emotieloos, als een procesverbaal. Achter de feiten blijft het mysterie, want: "hoe duisterder en mysterieuzer de dingen blijven, te meer belang ik ze toeken." Dat past bij zijn andere romans want ook deze 'autobiografie' noemt Modiano een roman."

Toch blijft het boek meer een goede aanvulling op de 'normale' boeken, dan dat het echt een prachtig boek is. Daarvoor is het vooral in het begin te veel een opsomming van feiten en feitjes. Te weten hoe al deze feiten en feitjes verwerkt zijn in zijn romans, hoe hij er toe gekomen is te schrijven hoe hij schrijft en te weten te komen waar Modiano vandaan komt maken het boek interessant. Op zichzelf staand zou het minder indruk maken, is mijn idee.