Huize Horror
Huize Horror (Slaughterhouse) is geschreven door Norman Robbins, een toneelschrijver waarvan ik nog nooit had gehoord en die ik maar gauw weer ga vergeten. Arto Post Laboro speelt zijn stuk in haar eigen theater in een, in verhouding tot de beschikbare ruimte, gigantisch decor. Twee wanden staan diagonaal op het speelvlak, middenachter zijn deuren naar de tuin waardoor een fotobehangetje met bomen te zien is. Rechts is een geheime deur die met kandelaars geopend moet worden en een gewone deur die op slot is. Links is de deur naar 'buiten' waardoor iedereen binnenkomt, met daarnaast op het voorplan de bar. In het midden op de vloer een grote fauteuil en een grote bijbehorende bank. Weinig wordt gesuggereerd, alles wordt aangegeven. Het stuk handelt over een horroracteur die een aantal spelers, een kostuumontwerpster, een casting director, de schrijver heeft uitgenodigd om het nieuwste stuk van de schrijver te lezen. Hierbij is zijn vriendin ook aanwezig.Als het stuk begint schrik ik van de toon die de spelers aanslaan. Het klinkt houterig en weinig overtuigend. Met de opkomst van overdreven homoseksuele acteur Brad komt daar gelukkig verandering in en wordt het stuk redelijk onderhoudend. Vooral laatstgenoemde, de schrijver Freddy en de jonge actrice Stella weten met hun spel de schwung er in te houden. De kostuumontwerpster weet de aandacht vast te houden door iedere keer opnieuw met een verrassende combinatie ten tonele te verschijnen, een grappige vondst.
In de pauze vraagt de toneelgroep het publiek om aan te wijzen wie volgens hun de dader is van de twee moorden die tot op dat moment gepleegd zijn. Ik doe een tamelijk willekeurige gok en lever mijn papiertje in. Als na de pauze de ontknoping nadert waarbij steeds weer iemand anders verdacht wordt gemaakt en de acteurs bij bosjes dood neervallen, heb ik mijn interesse in die ontknoping al verloren. Ik vermaak me redelijk en denk terug aan de twee thrillers die ik zelf heb geregisseerd. Eigenlijk gewoon een onmogelijk genre.
Reacties