Ivana Müller: While we were holding it together

Soms denk ik wel eens dat er veel te veel theatergroepen zijn, te veel kleine groepjes, te veel grote groepen en hoe moeten al die groepen publiek trekken? Maar dan zie je weer zo'n juweel van een voorstelling als deze en dan weet je weer dat al die groepen toch nodig zijn om nieuwe dingen te ontdekken, nieuwe wegen te banen. Daarbij zat de schouwburg gisteravond behoorlijk vol. De grote zaal uitverkocht dankzij Midsummernightsdream van de Paardenkathedraal, de kleine zaal, waar ik zat, bijna vol.

De voorstelling While we were holding it together van Ivana Müller is een kruising tussen een performance en een theatervoorstelling. Vijf acteurs/performers staan in een statische pose, een tableau vivant en door wat ze zeggen verandert wie en wat ze zijn voortdurend. Een heel strak geregisseerde performance waarbij je voortdurend op het puntje van je stoel zit om af te wachten wanneer er eindelijk iets gebeurt. Dat is zeer weinig en toch weet de voorstelling van begin tot eind te boeien. Een minimalistich kunstwerk. Geweldig gedaan en ook bijzonder knap gespeeld door de vijf acteurs.

Een paar memorabele momenten. Als de spelers in het donker van plaats wisselen en elkaars pose aannemen zie je de spelers plotseling van een andere kant en lijken ze bijna onherkenbaar. Op een gegeven moment wisselen de stemmen van de acteurs van plaats. Heel knap gedaan, ongetwijfeld verschrikkelijk moeilijk om te spelen, maar een prachtig effect.
Iemand om in de gaten te blijven houden, die Ivana Müller.