Dan is er het laatste deel van de Zeeuwse Nachten-trilogie van het
Volksoperahuis: Het Behouden Huys is de titel en Willem Barentsz is na Hansje Brinker en Van Speyck de centrale oerhollandse (en gestorven) volksheld en opnieuw een prachtige rol van Rogier Schippers. Maar ditmaal zijn niet alleen de volkshelden maar wij allemaal gestorven, het hele publiek is onderdeel van de canon van de Nederlandse geschiedenis. Maar helaas, Nederland bestaat niet meer. Zoals in het toekomstvisioen van Al Gore is Nederland teruggewonnen door de zee. Het laatste deel is een voornamelijk muzikaal deel, een cabaretesk liedjesprogramma. Meer liedjes dan tekst, meer een collage dan een verhaal. Daardoor mist er toch iets. Identificatie met een heldere hoofdpersoon. Een aantal personages uit de vorige afleveringen keert terug. Zoals Zeeuws Meisje, koningin Amalia en haar echtgenoot, en de Afrikaanse geliefde van Zeeuws Meisje: Zamboni, vernoemd naar de dweilmachine waarmee in het Thialf stadion de ijsvloer wordt gedweild. Gelukkig valt er als vanouds genoeg te lachen en veel van de liederen zijn aanstekelijk en ontroerend. Misschien is het dat de formule ondertussen te bekend geworden is. We hadden twee 'nieuwelingen' meegenomen naar deze voorstelling die met de ogen keken van iemand die het Volksoperahuis nooit eerder hebben gezien. Zij genoten volop en zijn onmiddellijk ingelijfd bij de fanclub die jaarlijks terugkeert. Dit is mijn vijfde voorstelling van het Volksoperahuis en ondanks mijn reserves en dat mijn favoriet
De Zesdaagse van St-Jezus aan 't Kruis blijft ga ik natuurlijk volgend jaar weer. Al was het alleen maar om na de voorstelling te genieten van de uithuildisco van Jef Hofmeister, vast onderdeel van de Volksopera-avonden. Maar dat doet de voorstelling te kort, ook ik heb genoten, alleen iets minder dan voorgaande keren.
Dan is er het laatste deel van de Zeeuwse Nachten-trilogie van het Volksoperahuis: Het Behouden Huys is de titel en Willem Barentsz is na Hansje Brinker en Van Speyck de centrale oerhollandse (en gestorven) volksheld en opnieuw een prachtige rol van Rogier Schippers. Maar ditmaal zijn niet alleen de volkshelden maar wij allemaal gestorven, het hele publiek is onderdeel van de canon van de Nederlandse geschiedenis. Maar helaas, Nederland bestaat niet meer. Zoals in het toekomstvisioen van Al Gore is Nederland teruggewonnen door de zee. Het laatste deel is een voornamelijk muzikaal deel, een cabaretesk liedjesprogramma. Meer liedjes dan tekst, meer een collage dan een verhaal. Daardoor mist er toch iets. Identificatie met een heldere hoofdpersoon. Een aantal personages uit de vorige afleveringen keert terug. Zoals Zeeuws Meisje, koningin Amalia en haar echtgenoot, en de Afrikaanse geliefde van Zeeuws Meisje: Zamboni, vernoemd naar de dweilmachine waarmee in het Thialf stadion de ijsvloer wordt gedweild. Gelukkig valt er als vanouds genoeg te lachen en veel van de liederen zijn aanstekelijk en ontroerend. Misschien is het dat de formule ondertussen te bekend geworden is. We hadden twee 'nieuwelingen' meegenomen naar deze voorstelling die met de ogen keken van iemand die het Volksoperahuis nooit eerder hebben gezien. Zij genoten volop en zijn onmiddellijk ingelijfd bij de fanclub die jaarlijks terugkeert. Dit is mijn vijfde voorstelling van het Volksoperahuis en ondanks mijn reserves en dat mijn favoriet De Zesdaagse van St-Jezus aan 't Kruis blijft ga ik natuurlijk volgend jaar weer. Al was het alleen maar om na de voorstelling te genieten van de uithuildisco van Jef Hofmeister, vast onderdeel van de Volksopera-avonden. Maar dat doet de voorstelling te kort, ook ik heb genoten, alleen iets minder dan voorgaande keren.
Reacties