Ik kijk graag naar Ria Marks. Ze is een echte bewegingskunstenaar. In de voorstelling Huiskameronweer speelt ze de moeder die steeds opnieuw haar koffer pakt en probeert te vertrekken. Ook houd ik van Porgy Franssen. Een mooie stem, een grote robuuste verschijning. Hij is de vader van het gezin die zijn vrouw en kinderen terroriseert. Hij waarschuwt zijn familieleden om naar buiten te gaan waar het gevaarlijk is. Maar ook binnen is niemand veilig. Toch wil het Huiskameronweer in mijn verbeelding maar niet aanzwellen tot een echt dreigend onweer dat de geest schoonveegt of schokt. De beelden zijn prachtig, er wordt geweldig geacteerd, ook door de twee jonge meisjes (Lindertje Mans en Ibelissa Guardia) die doen denken aan de dreigend kijkende meisjes uit de schilderijen van Balthus. Ik weet niet waarom de voorstelling me niet echt wil pakken. De afzonderlijke scènes zijn van tijd tot tijd juweeltjes. Zoals de scène waarin de vader steeds opnieuw pogingen doet zijn vrouw te vermoorden. Of de scène waarin de moeder haar geblinddoekte zoon verrast op zijn verjaardag met een taart en een cadeau, om er dan ongemerkt en stiekem tussenuit te knijpen. Ergens op de site van Orkater staat een opmerking van een bezoeker dat de voorstelling net zo goed een kwartier korter of een half uur langer had kunnen zijn. Dat is waar. De voorstelling is een verzameling losse scènes zonder climax. Misschien is dat wat ontbreekt. Een hoogtepunt. Een echt huiskameronweer.
Ik kijk graag naar Ria Marks. Ze is een echte bewegingskunstenaar. In de voorstelling Huiskameronweer speelt ze de moeder die steeds opnieuw haar koffer pakt en probeert te vertrekken. Ook houd ik van Porgy Franssen. Een mooie stem, een grote robuuste verschijning. Hij is de vader van het gezin die zijn vrouw en kinderen terroriseert. Hij waarschuwt zijn familieleden om naar buiten te gaan waar het gevaarlijk is. Maar ook binnen is niemand veilig. Toch wil het Huiskameronweer in mijn verbeelding maar niet aanzwellen tot een echt dreigend onweer dat de geest schoonveegt of schokt. De beelden zijn prachtig, er wordt geweldig geacteerd, ook door de twee jonge meisjes (Lindertje Mans en Ibelissa Guardia) die doen denken aan de dreigend kijkende meisjes uit de schilderijen van Balthus. Ik weet niet waarom de voorstelling me niet echt wil pakken. De afzonderlijke scènes zijn van tijd tot tijd juweeltjes. Zoals de scène waarin de vader steeds opnieuw pogingen doet zijn vrouw te vermoorden. Of de scène waarin de moeder haar geblinddoekte zoon verrast op zijn verjaardag met een taart en een cadeau, om er dan ongemerkt en stiekem tussenuit te knijpen. Ergens op de site van Orkater staat een opmerking van een bezoeker dat de voorstelling net zo goed een kwartier korter of een half uur langer had kunnen zijn. Dat is waar. De voorstelling is een verzameling losse scènes zonder climax. Misschien is dat wat ontbreekt. Een hoogtepunt. Een echt huiskameronweer.
Reacties