Lost in Translation

In Tokyo ontmoeten een oudere, uitgerangeerde acteur en een afgestudeerd filosofiestudente elkaar in een hotel. De acteur moet een reclamespot opnemen voor een Japans whiskeymerk, de jonge vrouw is er samen met haar man die fotograaf is en voortdurend afwezig want aan het werk. Het verhaal deed me aan twee andere verhalen denken. Aan Brief Encounter, de prachtige romantische film van David Lean naar een scenario van Noël Coward, en aan Faire l'amour, het boek van Jean-Philippe Toussaint waarover ik in dit weblog al eerder heb geschreven. De situatie van de jonge vrouw doet erg denken aan de situatie van de hoofdpersoon uit het boek, die alleen achterblijft in het hotel als zijn vrouw, een mode-ontwerpster, voortdurend op pad is.

Tussen de twee verloren figuren ontstaat een romance. Samen gaan ze op stap in exotisch Tokyo. Al kijkend verbaas je je voortdurend over de vreemdheid van Japan. Er is een wereld van verschil tussen de twee Amerikanen en de Japanners. Pas als ze samen karaoke aan het zingen zijn ontstaat een band (Engelse popsongs uit de punktijd en uit de newwave, eind zeventiger en begin tachtiger jaren). Op datzelfde moment groeit er iets dat meer is dan vriendschap tussen de oude acteur en de jonge vrouw als hij "More than this" van Roxy Music karaoket. De trouwhartige hondenblik in zijn ogen die hij haar toewerpt en de glimlach die ze hem schenkt zijn het begin van een romance.

Die romance doet dan weer heel erg denken aan Brief Encounter waarin een getrouwde arts en een getrouwde vrouw elkaar elke donderdag op een station ontmoeten. Er ontstaat iets tussen de twee wat niet anders dan een onmogelijke liefde genoemd kan worden. Op het moment dat het lijkt alsof de twee dan uiteindelijk werkelijk vreemd zullen gaan gebeurt er iets waardoor ze toch trouw blijven, uit elkaar moeten gaan en elkaar verliezen.

Hoe Lost in Translation afloopt zal ik niet verklappen, maar vooral door de achtergrond van het meest exotische Japan is het een mooi voorbeeld van hoe de global village waarin iedereen gelijk en hetzelfde lijkt te zijn, met overal dezelfde McDonalds en Coca Cola's, in cultureel opzicht toch hemelsbreed verschillend kan zijn.

Foto: Bob Harris (Bill Murray) en Charlotte (Scarlett Johansen) lunchen nadat Bob een avontuurtje heeft gehad met de zangeres met het rode haar die iedere avond zingt in de lobby van het hotel. Charlotte ontdekt tegen haar zin dat ze jaloers is en Bob voelt zich plotseling schuldig. Niet tegenover zijn vrouw, maar tegenover haar.