Bonheur speelt
Het Feuilleton. Een geïmproviseerde theatersoap in negen afleveringen. Een uur voor aanvang van de voorstelling is regisseur Peter Sonneveld ziek afgevoerd naar huis. Lex Bohlmeijer, dramaturg van de groep, neemt het van hem over. We zien een voorstelling over een bloemistenfamilie. Bij vlagen is het leuk, grappig en spannend, te vaak is het saai. De spanning valt even weg, het blijft te lang hetzelfde. Van te voren zegt Lex in zijn inleiding dat je naar twee sporen kunt kijken. Het verhaal volgen en de acteurs volgen in hun eigen spanning als acteur die ter plekke zijn scène verzint. Het laatste neemt de overhand waardoor het eerste niet echt gebeurt. We kijken naar acteurs die hun best doen, acteurs die goed kunnen acteren, maar die het net niet halen. Komt het omdat Peter Sonneveld er niet is? Doen ze teveel hun best waardoor ze de plank misslaan? Ik weet het niet. Ik zou zelf eerder ingrijpen vermoed ik, alhoewel ik zelf ook lang kan wachten, geduldig wachten op een goed moment als mijn spelers improviseren. Maar die 'lege' plekken in een improvisatie knip ik er tijdens de montage uit. Dat is hier niet mogelijk. Alles moet in één keer goed zijn. Een moeilijke opgave. Ik heb bewondering voor de acteurs die deze uitdaging aangaan, het resultaat is helaas (vrijdagavond) niet geslaagd.
Bonheur speelt Het Feuilleton. Een geïmproviseerde theatersoap in negen afleveringen. Een uur voor aanvang van de voorstelling is regisseur Peter Sonneveld ziek afgevoerd naar huis. Lex Bohlmeijer, dramaturg van de groep, neemt het van hem over. We zien een voorstelling over een bloemistenfamilie. Bij vlagen is het leuk, grappig en spannend, te vaak is het saai. De spanning valt even weg, het blijft te lang hetzelfde. Van te voren zegt Lex in zijn inleiding dat je naar twee sporen kunt kijken. Het verhaal volgen en de acteurs volgen in hun eigen spanning als acteur die ter plekke zijn scène verzint. Het laatste neemt de overhand waardoor het eerste niet echt gebeurt. We kijken naar acteurs die hun best doen, acteurs die goed kunnen acteren, maar die het net niet halen. Komt het omdat Peter Sonneveld er niet is? Doen ze teveel hun best waardoor ze de plank misslaan? Ik weet het niet. Ik zou zelf eerder ingrijpen vermoed ik, alhoewel ik zelf ook lang kan wachten, geduldig wachten op een goed moment als mijn spelers improviseren. Maar die 'lege' plekken in een improvisatie knip ik er tijdens de montage uit. Dat is hier niet mogelijk. Alles moet in één keer goed zijn. Een moeilijke opgave. Ik heb bewondering voor de acteurs die deze uitdaging aangaan, het resultaat is helaas (vrijdagavond) niet geslaagd.
Reacties