Mefisto Forever

"Ze hebben gewonnen!!" In één klap verandert het leven van acteur Kurt Köpler en zijn collega’s in het theater. Wat moeten ze doen nu extreem-rechts na tumultueuze verkiezingen onverwachts aan de macht is gekomen? Sommigen besluiten om weg te gaan, anderen blijven. Kurt Köpler besluit om de strijd van binnenuit te voeren. Schoonheid is het wapen van de kunstenaar.
Maar hoe lang kan je dat volhouden? Waar eindigt de strategie en waar begint het fatale compromis? Mefisto for ever mengt de satirische ernst van Tom Lanoye , de technologische theatraliteit van Guy Cassiers en een sterke cast tot een explosieve cocktail.
Theater van nu over nu!

Bovenstaande tekst gebruikt Het Toneelhuis uit Antwerpen in België om de voorstelling aan te prijzen. Gemaakt om uit te komen ten tijde van de uitslag van de verkiezingen waarbij Het Vlaams Belang wel eens als grootste partij uit de bus zou kunnen komen. (Dat is niet gebeurd.) Daarom ook de tekst Theater van nu over nu! Om met dit laatste te beginnen: dat is niet gelukt. Het stuk blijft te dicht bij de Duitse situatie van zestig jaar geleden. Daardoor heb je het gevoel in het verleden te kijken. Het gaat over joden, er is een dikke man die aan Goering doet denken, er is een mankepoot die aan Goebbels doet denken. De kostuums zien er uit alsof we in de veertiger jaren zijn. De voorstelling blijft hierdoor op een afstand zoals ook de NRC schrijft.

Dat betekent niet dat er veel te genieten overblijft. Het waanzinnige spel van Dirk Roofthooft en van Gilda de Bal. De hypnotiserende "Willen jullie de totale oorlog"-speech van de Goebbels gespeeld door Stefan Perceval. De ontroerende eindscène die me vreemd genoeg aan een eindscène van een eigen stuk deed denken. De actrice loopt weg terwijl de acteur naar woorden zoekt om haar tegen te houden, op een volledig kaal toneel. Een soortgelijke scène had ik in Spleen naar Less Than Zero van Brett Easton Ellis bijna tien jaar geleden. Maar dit is theater van de bovenste plank met prachtige techniek zoals we van Guy Cassiers ondertussen gewend zijn. Zoals de Shakespeare-scènes uit Hamlet in het begin gespeeld worden, achterover liggend op tafels, van bovenaf gefilmd. Ik heb genoten!