Door 't stof

Een vrouw komt binnen en leegt haar laarzen die vol zitten met stof. Zojuist heeft 9/11 plaatsgevonden en zij is buiten geweest. In haar appartement bevindt zich haar minnaar. Deze gaat niet letterlijk door 't stof maar figuurlijk. The Mercy Seat, vertaald als Door 't stof en gespeeld door het Onafhankelijk Toneel gaat over deze vrouw en haar getrouwde minnaar. Over opportunisme in de liefde. De man is plan net te doen of hij is overleden, verdwenen om er samen met zijn minnares, die tevens zijn chef is op het kantoor waar beiden werken, vandoor te gaan. De vrouw is het hier niet mee eens. Hij moet door 't stof. Hij moet zijn vrouw bekennen dat hij van iemand anders houdt en geen verstoppertje spelen. Een intrigerend gegeven dacht ik voor aanvang.

Het decor is prachtig, een soort van glazen doos waarop beelden worden geprojecteerd, stofwolken die van boven naar beneden dalen. De voorstelling begint met een nieuwslezeres die de situatie weergeeft. Dan komt zoals gezegd Abbey, de minnares van Ben, binnen en leegt haar laarzen. Er ontspint zich een gesprek dat al gauw uitloopt op ruzie en gekibbel. Al gauw kan ik mijn aandacht er niet meer bij houden en val bijna in slaap. Als mijn vrouw me tot de orde roept door me een por in de zij te geven wordt het juist iets spannender. Ik word even gegrepen en zie een prachtige scene waarin de vrouw met behulp van een jurk voordoet hoe Ben haar altijd van achteren 'neemt' om haar niet aan te hoeven kijken.

Er wordt in de voorstelling geweldig geacteerd door beide acteurs, Fabian Jansen en Ria Marks, maar het verhaal kan me niet echt boeien. In een Engelse recensie lees ik dat Neil LaBute bekend staat om zijn amorele stukken, dit stuk vind ik eerder moralistisch. Het laat bij mij een bittere nasmaak achter. Ik geloof Ben niet, die wel vrouw en kinderen in de steek wil laten om te vluchten, de uiteindelijke clou vind ik helemaal te vergezocht.