Applaus!

In de pauze tussen de twee voorstellingen van zaterdag spreken we de choreograaf. Een vriendelijke man met een zwaar accent (Engels?) en een Zorro-snor en sikje. Hij lijkt de enige man van de hele musicalploeg die geen last heeft van stress. Hij blijft minzaam lachen en vriendelijk. Hij belooft ons dat we bij de avondvoorstelling als al onze vrienden en kennissen in de zaal zitten om ons te zien, wel het podium op kunnen komen om te buigen met de hele cast. Hij zal de spelers op de laatste rij instrueren om ons een teken te geven zodat wij weten wanneer wij op moeten gaan. Aan ons de opdracht om na onze laatste scène zo snel mogelijk langs de trap de veertien meter naar beneden te komen zodat we daar op tijd zijn.

Zo gezegd zo gedaan, maar als we klaar staan om op te gaan worden we tegen gehouden. Bruno stopt ons, want "het is niet gerepeteerd." Een nogal vreemde reden, want er zijn zoveel scènes ongerepeteerd door ons gedaan. Daarom was ik 's middags bijna te laat voor de tweede scène. Maar ook de andere mannen die om ons heen staan zijn streng en volgen het advies van Bruno. Wij mogen de planken niet op voor het eindapplaus. Zelfs niet als we één van de spelers overduidelijk zien wenken. Er wordt heftig gediscussieerd achter de coulissen, maar het mag niet baten. Zelf ben ik niet meer verbaasd want gewend geraakt aan de slechte organisatie, het gebrek aan communicatie.

De choreograaf is verbaasd als we hem na de voorstelling weerzien. Waarom waren wij niet opgekomen? Het was immers zo duidelijk afgesproken. Wij vertellen hem dat we werden tegengehouden en het podium niet op mochten. Hij belooft ons het met Bruno op te nemen en alles zal goed komen.

Gelukkig geeft ons eigen publiek ons nog een ovatie als we via de trap de foyer binnenkomen.

(Wordt vervolgd)