Brandende liefde

Gefeliciteerd is het eerste wat ik ´s ochtends tegen mijn vrouw zeg die naast me in bed ligt en nog half ligt te slapen. Ik ben als eerste wakker geworden van de wekker. Vandaag is onze trouwdag. Vijf jaar zijn we nu getrouwd. Met Pinksteren vijfentwintig jaar bij elkaar.

Gisteravond zijn we getweeën naar de openingsvoorstelling van de brandgrens geweest. Stonden we te zoenen op het Schouwburgplein. Beide even onder de indruk van het concert van zesentwintig trombonisten, van het kunstwerk Brandende stad-Bloeiende stad, van de aangelichte brandgrens van het bombardement van Rotterdam. De gigantische grootte van het gebied dat in 1940 werd verwoest.

Voor het Witte Huis dat we willen beklimmen om de aangelichte brandgrens van boven te bekijken, staat een lange rij wachtenden. We gaan het Bolwerk binnen en drinken Beerenburger en jenever in het café. De barman spreekt met dubbele tong maar weet diep uit de catacomben een fles Beerenburg op te diepen waar het ijs nog op zit.

We fietsen langs het huis waar we tien jaar geleden woonden, bijna tien jaar lang. Het huis waar onze beide dochters werden geboren. Door de tuin erachter waarin zij speelden liep de brandgrens. De ene helft van het blok was oud, dat waar wij woonden, de andere helft was nieuw, na de oorlog gebouwd. Op de hoek van de straat staat een grote lamp die zijn straal naar de hemel richt. Een indrukwekkend gezicht.

Maar minstens zo indrukwekkend vind ik onze brandende liefde. Veranderd, dieper geworden, verbreed door het bezit van twee kinderen, twee dochters, maar nog net zo brandend als nu bijna vijfentwintig jaar geleden. Onze liefde lijkt onbegrensd.