Spelers

Nu ik vaker heb gespeeld leer ik langzamerhand de spelers beter kennen. In ieder geval de spelers waar we van dichtbij mee te maken hebben en van een afstand de andere spelers. Hoofdrolspeler Jelle Cleymans (Kuifje) is altijd uiterst relaxed, niets kan hem deren. Als het decor volledig in elkaar zou storten dan speelde hij nog rustig door denk ik. Henk Poort (Kapitein Haddock) kan uit zijn slof schieten maar als hij speelt speelt hij altijd exact hetzelfde. Het verwondert me hoe hij ogenschijnlijk zonder moeite en ook zonder in te zakken zijn rol zo precies hetzelfde kan herhalen. Iedere toon, iedere stembuiging is iedere dag hetzelfde. Zelf zou ik zo niet willen spelen, ik houd van variatie, van avontuur en spanning in een rol, maar hij kan het en daar heb ik bewondering voor.
Over Miranda van Kralingen heb ik al geschreven. In twee van de vier voorstellingen die ik zelf speelde trad An Lauwereins op in de rol van diva Bianca Castafiore. Zij speelt anders maar niet minder of beter. Ze is feller dan Miranda van Kralingen, lijkt me.

Dan is er de slager, een korte gedrongen man met een snor en een slagerschort voor, in ieder geval in de eerste scène, die de begeleider is van de twee honden die Bobby spelen. Hij is voortdurend druk in de weer met de twee honden. Hij zorgt ervoor dat Bobby altijd op tijd op de set is.

Verder zijn er een groot aantal dansers/zangers/acteurs die meest een groot aantal verschillende rollen spelen: mensen op het station, verpleegsters, Peruanen, Inca's, en daar tussendoor nog een aantal kleine rollen, het medium, de fakir, Irma, Igor, de presentator van de schouwburg. Sommigen kleden zich een keer of acht om.

Maar ook acteurs die grotere rollen spelen zoals Jansen en Janssen en professor Zonnebloem, spelen tussendoor nog kleine rollen, één van de Jans(s)ens speelt ook de presentator; de hogepriester van de Zonnetempel is ook dokter; Zonnebloem is ook de indiaan die de expeditie van de professoren begeleidt. De pruik- en grime-afdeling is tijdens de voorstelling druk bezig om iedereen te laten wisselen van rol.

Van één van de professoren hoor ik dat de dokter hem steeds aan het lachen probeert te maken als hij in bed moet doen alsof hij slaapt door stilletje te converseren met de zuster naast hem.
"Zuster, heeft u hem al een klisma gegeven?"
"Ja, dokter. Allemaal gele brokken."
"En hoe smaakte dat?"
"Niet, dokter."
En probeer dan maar eens stil in je bed te blijven liggen!

Sommige spelers dwalen voor de voorstelling in concentratie rond achter het decor, stemoefeningen repeterend, in kostuum, met opgeplakte microfoon en geschminckt. Zoals Kietje Sewrattan (foto), een kleine Hindoestaanse vrouw, die er aan het begin van de voorstelling uitziet als een oudere dame in een duffelse jas met een bijpassend alpino-achtig hoofddeksel. Tijdens de voorstelling in Oostende maakte ze grote indruk op mij in haar rol van het medium Jamillah.