Studenteneenakterfestival

Het is een lange avond, de avond van het studenteneenakterfestival. De voorstellingen slepen zich voort naar het einde en pas om kwart voor twaalf is het afgelopen. Het lijkt alsof de studenten denken dat een regisseur niet vereist is om een stuk te maken. De twee groepen die geregisseerd zijn (Risk en Laurentius) springen er nog in positieve zin uit, maar mensen die hun teksten van een briefje moeten lezen (RVSV en RSC), dat is toch te gek voor woorden. Mijn collega van Kunstzaken merkt op dat je als je muziek wilt maken voor publiek dat je dan beter je best doet, dat je dan tenminste wilt laten zien dat je iets kunt wat iemand anders niet kan, maar hier lijkt het alsof iedereen denkt dat iedereen kan toneelspelen en dat je daarvoor niets hoeft te doen dan op een podium gaan staan.
De zaal amuseert zich tot mijn grote verbazing kostelijk, maar ik vind het niveau beneden alle peil. De juryvoorzitter, de grande dame van het Rotterdamse amateurtoneel die jarenlang voorzitter was van de belangenbehartigingsvereniging, heeft voor iedere groep een goed woord en weet uit elke voorstelling de pareltjes te destilleren. Ik ben het niet eens met de keuze van de jury voor de winnaar (Risk), maar smaken verschillen nou eenmaal. Als ik hoor dat de bewuste groep door drie beginnende regisseurs is geregisseerd ben ik iets milder over het eindresultaat, maar mijn voorkeur gaat uit naar de laatste groep, Laurentius, die ik zelf een paar jaar geleden heb geregisseerd. Deze groep krijgt een troostprijs in de vorm van een prijs voor de beste mannelijke en vrouwelijk acteur. Toch had ik het idee dat het eenakterfestival in het jaar dat ik meedeed over het geheel genomen meer kwaliteit had, maar ja, vroeger was alles beter.