Achter de schermen

Ditmaal eindigen de vijf figuranten-professoren op het podium. Achteraan weliswaar, maar nu kunnen we tenminste meegenieten van het eindapplaus. De beloning na een geslaagde voorstelling. Alles gaat nu duidelijk veel soepeler dan de vorige keer dat ik speelde, nu bijna een week geleden. Ik heb sinds vorige week zaterdag zelf niet meer gespeeld, de professionals zijn ondertussen gewoon doorgegaan.

Tussen de bedrijven door heb ik nu tijd om achter de schermen te kijken. Ik zie hoe het oerwoud wordt opgebouwd door een man of vijf terwijl op het voortoneel, voor drie lagen doek om het licht van de technici tegen te houden, Jansen en Janssen hun langste scene spelen.

Als ik tijdens onze laatste professorenscene in bed lig kan ik door het rooster van de brug meters diep naar beneden kijken en onder me de Zonnetempel zien waar Kuifje bezig is onze bevrijding van de vloek van Rascar Kapak te regelen.

Ook leer ik de spelers langzamerhand een beetje kennen, alhoewel het me verbaasd heeft dat we in het begin niet aan hun zijn voorgesteld. Ik heb een vaste verpleegster naast mijn bed staan waarvan ik de naam niet weet en die ook de mijne niet kent. Slechts van een paar extraverte spelers weet ik de echte naam en natuurlijk de echte namen van de hoofdrolspelers. Over de spelers later meer.

(Wordt vervolgd)