Slaap!

De eerste keer dat ik over de Belgische schrijfster Annelies Verbeke en haar boek Slaap! las, was in een Rotterdams café. Ik was natgeregend, totaal doorweekt, op weg van Delfshaven naar het park. Omdat ik te vroeg was voor mijn afspraak dronk ik een kop koffie in café Dizzy. In de krant, een exemplaar van het NRC Handelsblad, stond een grote foto en een interview met Annelies Verbeke over haar eerste boek, een verbluffend debuut. Een mooie jonge vrouw met zo te zien donkerrode lippen (de foto was in zwartwit) keek zelfverzekerd de camera in. Op de foto op de achterflap van het boek dat ik een jaar later gelezen heb ziet ze er uit als een meisje dat net is gaan studeren, net de middelbareschoolleeftijd ontgroeit. De tegenvallende foto op de achterflap zegt niets over het boek. Dat is inderdaad verbluffend.

Het gaat over Maya, een jonge vrouw die last heeft van slapeloosheid en tijdens haar nachten die volgens de eerste zin langer duren dan haar dagen, houdt ze andere mensen uit hun slaap. Zo ontmoet ze Benoit, iemand die aan dezelfde kwaal lijdt als zijzelf. Een wonderlijke verhouding begint. De geliefden vinden elkaar in hun ziekte, verliezen elkaar en gaan op zoek. Het verhaal wordt gedeeltelijk vanuit het perspectief van Maya en gedeeltelijk vanuit het perspectief van Benoit verteld. Met de toenemende gekte van de hoofdpersonen als gevolg van hun slapeloosheid, wordt het boek ook steeds waanzinniger, tot aan de mooie en verrassende ontknoping met toch nog een open einde.
Ik las het boek bijna in één adem uit. De eerste honderd pagina's in een dag, de laatste vijftig in een ochtend.

Bovenste foto: Annelies Verbeke als vamp met donkerrode lippen. Onderste foto: achterflapfoto als meisje met bleke lippen.