De Groote Poldermolen

Op het houten bankje dat uitkijkt op de Groote Poldermolen zit een oude man. Hij zit precies op het bankje waar ik graag was gaan zitten. Ik ben halverwege een fietstocht door de noordoostelijke ommelanden van Groningen. Langs kleine dorpjes waarvan in geen enkel een café is te vinden. Ik wil even pauzeren en lezen in mijn boek en ben net als de man op het bankje alleen. Ik heb geen behoefte aan een gesprek en dus fiets ik door. Ik stel me voor dat de vrouw van de man gestorven is en hij nu alleen fietst waar hij vroeger met zijn echtgenote fietste. Zelf ben ik straks weer terug op mijn logeeradres waar mijn vrouw en kinderen op mij wachten.
Zal ik later, als ik zo oud ben als deze man, vermoedelijk gepensioneerd, ook eenzaam door het landschap fietsen? Op zoek naar contact op een bankje bij een molen. Of zal ik, zoals in "Liefde in tijden van cholera" van Marquez, het contact hernieuwen met een verloren of een onmogelijke liefde en met haar achter de horizon verdwijnen?

Illustratie: de grens tussen Groningen en Hoogezand-Sappemeer