The Atheist's Mass
Sommige boeken staan heel lang in je boekenkast voor je ze er uit pakt. Dit boek heeft denk ik dertig jaar in mijn boekenkast gestaan. Ik kreeg het van mijn vader omdat ik op een verlanglijstje voor mijn verjaardag of voor Sinterklaas de vage vraag 'een Frans boek' had staan. Hij had geen echt Frans boek kunnen vinden, maar wel een vertaald boek van Honoré de Balzac, een Engelse versie van "La messe de l'athée".
Volgens de inleiding is het titelverhaal het hoogtepunt van het boek omdat Balzac het hier kort weet te houden, niet eindeloos uitweidt, maar zelf ben ik het meest gecharmerd door het verhaal "Honorine" over een gevallen vrouw. Een groep mensen zit in Genua op een terras te praten over de vraag over als een vrouw vreemd gaat of ze dan altijd schuldig is. De consul van Genua vertelt daarop het verhaal van Honorine, een vrouw die hij gekend heeft, een getrouwde vrouw die er vandoor ging met een man, door die man verlaten werd en, nadat ze lange tijd alleen en in stilte geleefd heeft, uiteindelijk weer terugkeert bij haar echtgenoot en niet lang daarna sterft. Vooral de brief waarin Honorine vertelt waarom ze niet bij haar man kan terugkeren is schitterend.
De bundel eindigt met een grappig verhaal over een schilder die, ondanks dat hij eigenlijk niet kan schilderen en alleen kan plagiëren, toch beroemd wordt en dankzij of ondanks zijn gebrek aan talent een rijk en lelijk meisje weet te trouwen en ook nog gelukkig wordt.
Het lange verhaal over Kolonel Chabert had ik al eens in het Nederlands gelezen en is een prachtig verhaal over de komische verwikkelingen rond de kolonel uit de titel die niet kan bewijzen dat hij zichzelf is. Zijn vrouw is met een ander getrouwd en wil hem niet geloven. Uiteindelijk rest hem niets anders dan de identiteit aan te nemen die hem wordt toegedicht.
Tenslotte is er het verhaal "The Commission in Lunacy" dat de nadelen heeft die in het voorwoord worden genoemd. Het is een mooi verhaal, maar helaas te lang.
Het is grappig om een Frans boek in het Engels te lezen, ondanks de taal blijft de sfeer van Parijs en Frankrijk behouden.
Volgens de inleiding is het titelverhaal het hoogtepunt van het boek omdat Balzac het hier kort weet te houden, niet eindeloos uitweidt, maar zelf ben ik het meest gecharmerd door het verhaal "Honorine" over een gevallen vrouw. Een groep mensen zit in Genua op een terras te praten over de vraag over als een vrouw vreemd gaat of ze dan altijd schuldig is. De consul van Genua vertelt daarop het verhaal van Honorine, een vrouw die hij gekend heeft, een getrouwde vrouw die er vandoor ging met een man, door die man verlaten werd en, nadat ze lange tijd alleen en in stilte geleefd heeft, uiteindelijk weer terugkeert bij haar echtgenoot en niet lang daarna sterft. Vooral de brief waarin Honorine vertelt waarom ze niet bij haar man kan terugkeren is schitterend.
De bundel eindigt met een grappig verhaal over een schilder die, ondanks dat hij eigenlijk niet kan schilderen en alleen kan plagiëren, toch beroemd wordt en dankzij of ondanks zijn gebrek aan talent een rijk en lelijk meisje weet te trouwen en ook nog gelukkig wordt.
Het lange verhaal over Kolonel Chabert had ik al eens in het Nederlands gelezen en is een prachtig verhaal over de komische verwikkelingen rond de kolonel uit de titel die niet kan bewijzen dat hij zichzelf is. Zijn vrouw is met een ander getrouwd en wil hem niet geloven. Uiteindelijk rest hem niets anders dan de identiteit aan te nemen die hem wordt toegedicht.
Tenslotte is er het verhaal "The Commission in Lunacy" dat de nadelen heeft die in het voorwoord worden genoemd. Het is een mooi verhaal, maar helaas te lang.
Het is grappig om een Frans boek in het Engels te lezen, ondanks de taal blijft de sfeer van Parijs en Frankrijk behouden.
Reacties