Narisk # 13

Vlakbij de universiteit breekt mijn derailleur af en sta ik naast mijn fiets verbluft te kijken. Ik hoorde al een vreemd geluid, mijn versnelling wilde al niet meer schakelen terwijl ik de heuvel afreed langs de universiteit, maar dit had ik niet verwacht. Ik bel Ferry en reis verder met de tram. Ongeveer een half uur te laat kom ik aan. De spelers hebben zich ondertussen vermaakt met hun rolbeschrijvingen die ze in opdracht van de kostuumontwerper hebben gemaakt. Om kwart voor negen beginnen we eindelijk. Ik heb een opzet gemaakt voor de volgorde van de scènes, een aantal scènes bedacht die nog niet gespeeld zijn, en omdat we nu compleet zijn kunnen we nu voor het eerst deze voorlopige volgorde spelen en een indruk krijgen van het complete stuk. Dat valt me niet tegen. Er zijn mooie scènes, de rollen beginnen vorm te krijgen en er is een afgerond verhaal waarin nog genoeg mysterie overblijft om het tot het einde toe spannend te houden. Alles draait om Caro die aan het begin van het stuk dood wordt aangetroffen op de krantenredactie.
De terugreis is nog erger dan de heenreis. Tram 8 gaat maar twee keer per uur en is als ik bij de halte aankom net geweest. Ik loop naar de dichtstbijzijnde halte van lijn 7. Ondertussen luister ik naar een discussie in het radioprogramma Noorderlicht (als podcast) over vrije wil en of die werkelijk bestaat. Waarom heb ik gekozen naar lijn 7 te lopen en ben ik niet de andere kant op gereisd met lijn 8? Alle keuzes zijn eigenlijk reflexen, bij de mens gecompliceerder dan bij de dieren, maar toch reflexen. Het overstappen op lijn 21 gaat gelukkig voorspoedig en rond twaalven ben ik dan toch eindelijk thuis.